White Widow

De koningin-moeder van de ‘witte familie’ is misschien wel de beroemdste Nederlandse hybride van midden tot eind jaren negentig. Voor die tijd werd de zadenbusiness gedomineerd door Skunk #1, Northern Lights, Afghaanse en Haze genetica. Onder deze vier vielen de meeste - zo niet alle - van de populaire hybrides die in die tijd tot stand kwamen. In 1995 echter bestormde White Widow de bühne via vooral de Green House Seed Company (GHSC), dat een complexe en explosieve melange van een Braziliaanse sativa en een Zuid-Indiase indica-dominante hybride introduceerde die door kwekers van verschillende niveaus kon worden gekweekt. De Nederlandse markt werd door talloze hybrides en versies van deze soort overspoeld en sindsdien behoren ze onder zowel kwekers als rokers tot de meest populaire variëteiten. 

Hoewel GHSC in 1995 met de Widow de High Times Cannabis Cup won, staat de oorsprong van deze soort nog vaak ter discussie. Algemeen wordt in de Nederlandse scene erkend dat de soort werd gecreëerd door de Surinaamse veredelaar Ingmar, die de explosieve soort al in 1987 maakte, waarna White Widow in 1989 z’n eerste Nederlandse Highlife Cup scoorde onder de naam Arnhems Wonder.

Volgens Arjan, mede-oprichter van de GHSC, kocht hij een partijtje planten bij een legendarische growshop in Nijmegen, waaronder mannelijke en vrouwelijke White Widow planten. Hij stelt dat Ingemar het veredelen van de White Widow al voor zijn rekening had genomen, en dat alles wat hij in 1994 hoefde te doen het maken van kruisingen was. Vanaf dat moment was White Widow de meest heftige hybride in de Nederlandse kwekersscene, en beslist niet geschikt voor overgevoelige of beginnende rokers. 

Volgens een alternatieve lezing over het ontstaan van de Widow is het Shantibaba die Braziliaanse sativa´s kruiste met een unieke indicahybride die was geselecteerd door dorpelingen uit de  bergachtige Kerala regio in India. Volgens sommigen staat vast dat Shantibaba´s White Widow het midden jaren negentig uitgebrachte origineel is en tegenwoordig onder de naam Black Widow door Mr. Nice Seeds (MNS) wordt verkocht.   

In een interview met het Duitse magazine Grow vertelt Ingemar dat ‘White Widow het resultaat van twee lijnen die zes jaar lang werden ontwikkeld en gestabiliseerd, voordat ze gekruist werden.’ Verschillende daarvoor gebruikte zaden waren afkomstig uit een blok Charas, handgewreven hashish. Ingemar, die hecht aan de voor de old-school cannabusiness typerende geheimzinnigheid en daarom de exacte genetische bronnen niet wil onthullen, beweert dat hij White Widow zorgvuldig heeft uitgegroeid en geselecteerd uit een groot aantal buitenplanten en de resultaten heeft laten uitproberen door medicinale gebruikers. Hij schat dat er zes jaar nodig zijn om een soort te stabiliseren, waarbij nog de tijd komt die nodig is om de eerste kruisingen te maken, en dateert de ontstaanstijd van White Widow rond 1986 of 1987. Dat is vroeger dan de beweerde première van Shantibaba’s 1994/1995 Widow die volgens sommige bronnen werd ontwikkeld in samenwerking met GHSC.  

White Widow kweken, fenotypes en effect

White Widow kan een tikje lastig zijn, maar is extreem makkelijk te kweken voor iedereen die maar een klein beetje kweekervaring heeft. De groei is onstuimig en buiten is de plant resistent tegen ongedierte, in het bijzonder op grote hoogtes. Sommige fenotypes vertonen duidelijk sativa-achtige kenmerken en zijn een tikje gestrekt, wat helpt de luchtcirculatie te verbeteren en zo budrot en meeldauw te voorkomen. Zijtakken zijn nadrukkelijk aanwezig, maar de planten kunnen als dat nodig is kort en bossig worden gehouden. Meer indica-dominante fenotypes verraden hun achtergrond met donkergroene bladeren die merkwaardig smal zijn zoals bij sativa’s, aangevuld met door kristallen overdekte toppen waarvan de trichomenproductie zich uitstrekt tot langs de topbladeren. De toppen zijn zwaar van de hars; het licht wordt zo sterk weerkaatst door de toppen dat de planten een witachtige gloed vertonen - vandaar de aanduiding ‘witte familie’. Naarmate de toppen verder afrijpen, verschijnen er in de glitterende cola’s amberkleurige tot roodbruine klierhaartjes. 

White Widow doet het goed in een SOG of SCROG opzet. Wanneer een van die technieken wordt gebruikt, beperk dan de voorgroeitijd tot iets langer dan je met een typische 60/40 zou doen, aangezien de Braziliaanse genen voor een stevige en energieke voorbloei zorgen. Veel old-school kwekers die goed bekend zijn met Nederlandse genetica zijn er van overtuigd dat een kenmerk waardoor je kunt vaststellen dat je met de originele White Widow te maken hebt, z’n neiging is om tijdens de (voor)groei al voorbloei te vertonen.

Volgens het Big Book of Buds ‘beveelt Green House aan de lichtduur tijdens de laatste twee weken bloei tot acht uur te bekorten om nieuwe groei vanuit de toppen te voorkomen en net genoeg stress te veroorzaken om er de maximale hoeveelheid kleverige hars uit te persen’.

Aan White Widow verwante hybrides

De originele White Widow biedt een krachtige combinatie van cerebrale en lichamelijke effecten; enkele latere veredelaars kruisten de soort uit voor de productie van interessante en potente dochter-variëteiten. Familieleden in de witte familie zijn bijvoorbeeld Arctic Sun van de Flying Dutchmen. Deze verpletterende hybride is het resultaat van de kruising tussen een White Widow moeder en een originele Skunk #1 vader, waardoor aan deWhite Widow smaak een subtiel zoete fruitige ondertoon wordt toegevoegd die om de voorrang strijdt met WW’s licht brandstof-achtige smaak. 

White Russian combineert een White Widow moeder met een AK-47 vader om een werkelijk superstonede hybride te maken, die werd uitgebracht en gepopulariseerd door Serious Seeds.

Andere witte hybrides zijn o.a. Great White Shark (a.k.a. Peacemaker of Shark Shock), El Niño (a.k.a. La Niña) en White Rhino (a.k.a. Medicine Man), eveneens producten van de Green House Seed Company die elk op hun eigen manier hele generaties van de internationale cannabiscommunity hebben beïnvloed - en onder invloed hebben gebracht.