George Soros

Stop de War on Drugs

Soros is onderwerp van nogal wat aanhangers van samenzweringstheorieën, en aan de rechterkant van het politieke spectrum wordt hem indoctrinatie van links liberale ideeën verweten. Dat doet hij door zijn Open Society Foundations, dat zich over de hele wereld inzet voor liberale idealen. De International Drugs Policy Consortium maakt deel uit van die OSF, en directeur Ann Fordham schreef, mede namens Soros, onlangs de volgende tekst om stil te staan bij 50 jaar War on Drugs. Een onwelkom jubileum.

War is Over?

Hoe de Verenigde Staten een wereldwijde drugsoorlog hebben aangewakkerd en waarom deze moet eindigen. War is Over? In juni 2021 is het 50 jaar geleden dat Richard Nixon “drugsmisbruik” uitriep tot de “volksvijand nummer één” van de Verenigde Staten. Het is een grimmig jubileum dat niet alleen weerklank vindt in de Verenigde Staten, maar over de hele wereld. De wereldwijde drugsoorlog is een regelrechte mensenrechtenramp, goed gedocumenteerd tot in de kleinste details. Nu de hervorming van het binnenlands drugsbeleid van de VS aan kracht wint, wordt het tijd dat de Verenigde Staten een gezamenlijke inspanning leveren om de mislukte, schadelijke en rampzalige wereldwijde oorlog tegen drugs te de-escaleren.

Reden voor hoop

Er is reden voor hoop. Na een eeuw als de zelfbenoemde leider van bestraffende drugshandhaving, waarbij miljarden is verspild, sloegen Amerikaanse vertegenwoordigers een beslist andere toon aan op het wereldtoneel bij de VN-commissie voor verdovende middelen. Regina LaBelle, waarnemend directeur van het National Drug Control Policy, gaf in april de nationale verklaring van de Verenigde Staten af ​​en merkte op dat “we de uitdagingen van vandaag niet kunnen aangaan met de methoden van gisteren; we moeten moderniseren en ervoor zorgen dat onze benaderingen inspelen op de huidige trends.” Ze ging verder met het benadrukken van de verklaring van de regering van Biden-Harris over de prioriteiten voor het drugsbeleid voor het eerste jaar en benadrukte de focus van de regering op “het waarborgen van raciale gelijkheid en het bevorderen van inspanningen voor schadebeperking”. De Amerikaanse regering is van plan een gedurfde verschuiving te maken weg van de drugsoorlog thuis, vooral in het licht van een ongekende overdosiscrisis waarbij alleen al in 2019 meer dan 70.000 Amerikanen stierven aan een overdosis drugs. Hun inzet voor het opschalen van schadebeperking en empirisch onderbouwde medicamenteuze behandeling en het waarborgen van raciale gelijkheid is cruciaal en had al veel eerder moeten gebeuren. Het zal een enorme en aanhoudende inspanning vergen om tientallen jaren van schade ongedaan te maken, vooral aan gekleurde gemeenschappen. Als het echter gaat om het buitenlands beleid van de VS, moeten deze progressieve benaderingen zich vertalen in iets meer dan aangename retoriek.

Draaiboek

Een halve eeuw nadat Nixon een wereldwijde oorlog tegen drugs begon, is deze strijd geëscaleerd in een draconische, repressieve en gemilitariseerde drugscontrole. In 1973 richtte hij de Drug Enforcement Administration (DEA) op om alle wetshandhavingsinstanties te verenigen voor een “alomvattende, wereldwijde oorlog tegen de drugsdreiging”. Daarbij recycleerde Nixon gewoon een zeer succesvolle, beproefde strategie. Roep het verhaal uit dat drugs slecht en gemeen zijn om bepaalde groepen, zoals raciale en etnische minderheden, te demoniseren en te straffen, en om twijfelachtig beleid te legitimeren, inclusief invasieve militaire actie in het buitenland. Dit draaiboek is lang voor Nixon geschreven. Koloniale mogendheden gebruikten het om inheemse bevolkingsgroepen in veroverde landen te controleren en te bestraffen en hun voorouderlijke praktijken te ontkennen, alleen om dergelijke gebruiken te tolereren als ze ervan konden profiteren.

Populistische retoriek

Maar de Verenigde Staten hebben deze strategie zo effectief gepromoot en toegepast dat hun erfenis tot op de dag van vandaag voortduurt, zich manifesteert in onevenredig politiewerk en massale opsluiting, populistische retoriek van sterke mannen die politieke dissidentie vernietigt, en ten koste van wetshandhaving, gevangenissen en militaire budgetten. van investeringen in gezondheid en schadebeperking. Om het discriminerende drugsbeleid in binnen- en buitenland te verbeteren, moet het diep racistische sentiment worden erkend dat is vastgelegd in het Enkelvoudig Verdrag inzake verdovende middelen van 1961 - het basisverdrag van het internationale drugscontroleregime. Met aanzienlijke invloed van de Verenigde Staten illustreert de Conventie deze racistische impuls duidelijk door voorouderlijk en traditioneel gebruik van het cocablad, opium en cannabis tot uitsterven te veroordelen door ondertekenaars te verplichten dergelijke praktijken af ​​te schaffen. Deze fundamentele spanning tussen inheemse rechten en het Verdrag van 1961 blijft tot op vandaag onopgelost.

Schadebeperking

Wat schadebeperking betreft, hebben opeenvolgende regeringen van de Verenigde Staten niet alleen hun eigen burgers in de steek gelaten, maar hebben ze ook agressief een agenda voor het verminderen van schade uitgevoerd. Dit was zowel door beleidsformulering bij de VN als door het verbod op het gebruik van federale fondsen voor naald- en spuitenprogramma’s, wat beperkingen oplegde aan de Amerikaanse financiering voor de wereldwijde hiv-respons. Deze diepe historische weerstand tegen schadebeperking is de reden waarom LaBelle’s interventie op de conventie dit jaar een totaal andere benadering aangeeft dan de Verenigde Staten.

Hervorming

Binnen de Verenigde Staten blijft het momentum voor de hervorming van het drugsbeleid toenemen. Tenminste een op de drie mensen in de Verenigde Staten woont in staten waar recreatief gebruik van cannabis legaal is. Er zijn verschillende wetsvoorstellen ingediend bij het Congres om cannabis te legaliseren en alle drugs op federaal niveau te decriminaliseren. De focus op het waarborgen van sociale rechtvaardigheid, raciale gelijkheid, verzet tegen de arrestatie van bedrijven en herstelbetalingen voor gemeenschappen die zijn geschaad door de oorlog tegen drugs, is een recenter en zeer welkom fenomeen. Bovendien behoort schadebeperking nu tot de topprioriteiten van het drugsbeleid van de nieuwe regering.