Co słychać w ogrodzie? - Część 1.

W tym roku śledzę dla Soft Secrets trzy różne ogrody. Wszystkie są teraz w połowie drogi.

W tym roku śledzę dla Soft Secrets trzy różne ogrody. Wszystkie są teraz w połowie drogi. Rośliny, u których zaburzono reżim oświetlenia będą wkrótce zebrane. Pierwszy ogród należy do indywidualnego pacjenta, a kolejne dwa są sponsorowane przez apteki konopne oferującym leki chorym.

Domowy ogród 

Wewnątrz miast Północnej Kalifornii grunty są bardzo cenne, dlatego wykorzystuje się każde skrawki nawet, jeśli nie są idealne. Szklarnia, jaką będziemy obserwować powstała w przestrzeni pomiędzy dwoma budynkami. Miała ona 4 metry długości i 3,5 szerokości. Dach pochylał się delikatnie od wysokości około 3 metrów. Ściany były wykonane z przezroczystego, falistego tworzywa do krycia dachów.

Tylko połowa szklarni była wykorzystana do uprawy marihuany, na drugiej połowie rosły okazałe storczyki. Chodnik pośrodku szklarni rozdzielał obie części.

Ogród konopny otrzymywał tylko cztery do pięciu godzin bezpośredniego światła każdego dnia. Oświetlenie naturalne uzupełniały dwie lampy Inda-Gro po 420 watów i 4 lamp fluorescencyjnych typu T-5. Dwie lampy HPS miały zostać pierwotnie zawieszone bezpośrednio nad roślinami, jednak taki układ blokował zbyt dużo słońca. W końcu jedna lampa została zamontowana pod kontem 45 stopni, a druha zawisła na fragmencie konstrukcji szkieletu szklarni tak, że prawie całe światło przez niegenerowane docierało do roślin. 

Świetlówki T-5 były włączane w trybie energooszczędnym na 90 sekund, co każde 4 godziny. Podczas wegetacji zapobiegało to przedwczesnemu przejściu roślin w fazę kwitnienia. Po zmianie cyklu na kwitnienie świetlówki T-5 doskonale suplementowały światło w godzinach, kiedy rośliny dostawały go tylko pośrednią drogą. Włączano je od 9 rano do południa i od 16 do 20 każdego dnia. 

Dzisiaj 23 lipca świt następuję o 5:36 rano, a zmierzch o 20:55, co daje w sumie 15 godzin i 19 minut światła. Dzięki ograniczaniu dostępu do światła przez ogrodnika rośliny otrzymywały mniej niż 12 godzin światła od 1 lipca. Ta technika jest banalnie prosta, ale bardzo efektywna. 

Dwa pasy nieprzezroczystej tkaniny były zamocowane na dachu i każdego dnia były odsłaniane o tej samej porze. Z tymi zasłonami były od początku dwa problemy. Po pierwsze były one za wąskie i część światła przedostawała się do ogrodu. Problem ten rozwiązało doklejenie dwóch pasów czarno/białej folii do boków zasłon. Drugim problemem było to, że były one za krótkie o około 60 od wysokości szklarni. Ten problem rozwiązano za pomocą ramy wykonanej z 1 cm rurek budowlanych, na których rozpięto czarno/białą folię. Każda rama miała 2 metry długości i 65 cm wysokości.  Folia jest sporo lżejsza od innych materiałów i łatwo nią, co dzień manipulować zakrywając rośliny. 

Południowy fragment ogrodu zacieniono przy pomocy firmowych zasłon z lokalnego sklepu ogrodniczego. Zostały one zawieszone na specjalnych karniszach. Szklane okno miało swoją własną zasłonę. 

Ogród ten jest zlokalizowany w rejonie Zatoki San Francisco, gdzie nie jest bardzo gorąco i temperatura rzadko przekracza 26 stopni. Regulacją temperatury w ogrodzie był sterowany czujnikiem wentylator wywiewający ciepłe powietrze po osiągnięciu pułapu 23 stopni. Jego prace wewnątrz wspomagał 16 calowy domowy wentylator. Przenośny klimatyzator nie został jeszcze zainstalowany, ponieważ system suplementacji CO2 nie został jeszcze zainstalowany. Ma to nastąpić w tym tygodniu.

Ogród Mendocino

Odwiedziłem wiele ogrodów w górach Mendocino, które tworzą słynny „trójkąt Emerald” znany z wysokiej jakości zioła tu uprawianego. Opisze tu dwa ogrody. Jedne z nich jest pod naturalnym światłem, a drugi działa na zasadzie wymuszonego kwitnienia przez ograniczanie ilości światła dostępnego roślinom w szklarni.

Ogród na świeżym powietrzu zlokalizowany był w dolinie pomiędzy wysokimi szczytami. Bloczki do obsługi ogrodu zostały przygotowane kilka lat wcześniej. Naturalnie występującą tam glebę zastąpiono na szerokości około 1 metra i podobnej głębokości komercyjnymi mieszankami ziemnymi z lokalnych sklepów ogrodniczych. Dodano do niej odpowiednią ilość nawozów i polepszaczy gleby.

Tak przygotowana gleba była corocznie nawożono i wzbogacano w drogocenne grzyby mikoryzowe. Bambusowe kijki wspierały siatkę, jaka została rozpostarta pomiędzy nimi. Dzięki temu młode rośliny nie łamały się pod wpływem silnych podmuchów wiatru. Wszystko urządzono tak, aby rośliny nie rosły powyżej 1,5 metra, a zbiory odbyw

ały się w początkach października.