?We richten ons op hersenen en heupen’

Zo tegen het eind van het jaar brengt Leeways uit Arnhem het debuutalbum uit, met de titel Tales Of A Madman. De mix van reggae, hiphop en rock is misschien wel wat ongewoon, maar dat is de samenstelling van de vijfkoppige band ook. Laten we daarbij de doedelzak vooral niet vergeten.

Rapper en zanger Benjamin T en drummer Amir Katevushnik zijn erop uitgestuurd om in Amsterdam de Highlife verslaggever van informatie te voorzien. Onder begeleiding van manager Pim Kraus spreken ze over zichzelf maar vooral over de band, die ondanks de totaal verschillende achtergronden een hechte eenheid vormt. Ze leerden elkaar kennen op de academie waar iedereen studeerde. Na school zijn ze een keertje samengekomen, werd er wat gedronken en gejamd, en zo is langzamerhand Leeways ontstaan. Dat is alweer bijna vijf jaar geleden.

Sound vinden

Dan komt het debuutalbum wel een beetje laat toch... Benjamin: “We hadden het eerder willen uitbrengen, maar de mogelijkheid werd ons steeds ontnomen. Vorig jaar werden al onze spullen uit de bus gestolen, het jaar daarvoor kwamen we niet met de planning uit. Dit jaar waren we na het winnen van muziekcompetitie de Grote Prijs van Nederland zo in een boost dat alles er uit moest, we wilden knallen en hebben er voor gezorgd dat er voor het einde van het jaar een album was. Maar we moesten eerst de spullen bij elkaar krijgen, en de sound, want als je je spullen kwijtraakt, raak je ook je sound kwijt. En die moet je dan weer gaan vinden. Het was even puzzelen, maar het is allemaal goed gekomen.”

Spullen gestolen

Amir: “Over het stelen van onze spullen is toen veel gesproken, we hebben Hart van Nederland erbij kunnen betrekken, hadden een Radio 538 interviewtje en online werd het veel gedeeld. Maar we hebben niks meer gevonden.” Benjamin: “Het zal wel al lang het land uit zijn, in Nederland konden ze het niet kwijt, niet aan shops in ieder geval.” Amir: “Het gaf ons wel een drive om te winnen.” Benjamin: “Het was net voor de finale van de Grote Prijs, maar we hebben spullen kunnen lenen van een muziekzaak. Toch voelt het niet hetzelfde - dat was wel even slikken.”

Rode draad

Wat waarschijnlijk nooit goed zal komen is het plaatsen in het juiste hokje van Leeways. Amir kopt in: “We worden niet door iedereen gezien als een reggaeband.” Benjamin: “We zien onszelf ook niet zo, het neigt meer naar rock. Er zitten wel reggae-invloeden in, maar het is wat steviger. En af en toe kun je dan lekker mellow-en. We brengen allemaal onze eigen invloeden in, maar wat ons bindt is dat we allemaal van reggae houden, dat is een soort van rode draad. Maar dan komt er weer rock bij, elementen uit hiphop, en uiteindelijk leidt het weer terug naar reggae.”

Collage

Amir: “Het was ook nooit de intentie om een reggaeband te starten. We gingen gewoon spelen, het ging eigenlijk automatisch zo.” Benjamin: “Het album is een collage van oude en nieuwe nummers, een samenvatting, een timeline van de afgelopen vijf jaar die we met elkaar hebben meegemaakt, de goede en de slechte dingen. Het opnameproces is heel snel gegaan, het moeilijkste was de nummers uitkiezen. Maar toen dat uiteindelijk gedaan was, OK dit wordt ‘em, gingen we er helemaal voor en kwam alles er ook echt uit.”

Mindfuck

De achtergronden van de bandleden zijn divers, er zijn de twee Antillianen Benjamin T en Timothy Riley (bas), Amir is Israëlisch, gitarist Andrej Bragin komt uit Rusland en Siggydam (zang en rap) uit Bretagne. Enter: de doedelzak. Benjamin: “We hebben allerlei culturen in de band, en Siggydam is Keltisch. Hij heeft in het verleden ook aan doedelzakcompetities meegedaan, tot wereldkampioenschappen aan toe. We brengen al onze invloeden mee, en die doedelzak kon dus niet ontbreken.” Amir: “Die speelt hij nu ook live, hij gaat zich gauw omkleden en komt met een kilt aan weer het podium op.” Benjamin: “Zoiets verwacht je niet van een forse guy met dreads. Een echte mindfuck!”

Hennepkleding

Andrej en Benjamin T blowen, de rest niet. Benjamin: “Het is niet zo dat de jointjes rondgaan in de bandbus, eens in de zoveel tijd wordt er een joint opgestoken maar die gaat niet verder dan mij en Andrej.” Amir: “Er wordt wel gedronken.” Benjamin: “We zijn niet schuw van een biertje...” Manager Pim haakt in: “De kledingsponsor!” Benjamin: “Oh ja! We zijn gesponsord door The Hemp Trading Company (THTC), hun kleding is gemaakt van hennep. Ze maken kleding van gerecycled katoen en hennep, daar verwerken ze die stof mee. Best wel nice! Met een heel politiek tintje ook, in de prints die erbij komen.”

Protest

Zoiets mag gerust opmerkelijk genoemd worden, want de meeste kledingmerken die hennep gebruiken voor hun productie, willen liever niet geassocieerd worden met THC – maar deze dus wel. Politieke onderwerpen gaan ze ook niet uit de weg, vertelt Benjamin: “Ik heb bijvoorbeeld een t-shirt waarbij je de McDonalds clown ziet die cola over bloemen aan het gieten is, en dat is pure acid. Een soort van protest tegen Monsanto, hoe zij met het milieu omgaan. Get rich or try sharing is ook een t-shirttekst. En je hebt er eentje met een vis die gemaakt is van allemaal afval zoals blikjes en plastic, al die vervuiling in de zee - dat soort dingen.”

Ecologische streetwear

Manager Pim: “In Engeland is het al wel groot, en veel artiesten aan de alternatieve kant worden door hen gekleed.” Benjamin: “Alborosie bijvoorbeeld, een hiphopartiest uit New York, die zit er ook bij.” THTC is een mix van streetwear en ecologisch, maar er is meer. Manager Pim: “Ze hebben zelfs nette kleding, zoals polo’s en truien, met niet te veel poespas, maar alleen het logo.” Amir: “Op sommige foto’s zie je ons ermee, en in een videoclip.” Benjamin: “Maar ik heb niet een hele kledingkast vol zitten hoor, na drie of vier keer komt het steeds weer terug, dus dan moet je wel weer gaan afwisselen.”

Een andere vibe

Op het vlak van blowen is er trouwens weinig afwisseling bij Benjamin: “Ik rook het liefst hasj, superpolm eigenlijk, dat is mijn ding. Andrej heeft liever wiet, maar ik houd nooit bij wat hij haalt, dus daar kan ik je niet veel over vertellen. Ik heb hem wel vaker dan eens gezien met White Widow, dus dat zal het dan wel zijn. Vroeger heb ik wiet gerookt, maar ik ben overgestapt op hasj omdat ik het gewoon fijner vind roken. Het geeft een mellow high. Het is een andere vibe dan met wiet, wiet moet je niet roken als je daarna shit te doen hebt. Met hasj wel, daarmee kun je normaal functioneren – in mijn geval dan.”

Spelen in coffeeshop

Benjamin staat nooit met een joint op het podium: “Dat is niet professioneel.” Amir: “Op het podium wordt sowieso niet gerookt, anders wordt Pim boos.” Benjamin: “Je staat daar om te doen wat je doet, niet om te roken of blowen – dat doe je maar in je vrije tijd. Drinken hoort er wel bij... Heel af en toe bij een show hier of daar kan blowen misschien, maar dat gebeurt een op de honderd keer.” Amir: “We speelden een keer in een coffeeshop, toen gebeurde het wel. We kwamen binnen en iedereen van de band kreeg wiet en hasj, zo van: hier! We hebben echt lang gespeeld daar.”

Helemaal blauw

Amir vertelt enthousiast verder: “Dat was tijdens de Popronde 2012 in Café De Bakkerij in Eindhoven, daar kon je wodka halen maar ook hasj en wiet.” Benjamin: “En jij weet dat gewoon?!” Amir: “Ik heb ze later geprobeerd te bellen voor misschien nog een optreden, maar ik kreeg geen gehoor, de telefoon was niet meer in gebruik.” Benjamin: “Je had het café, daar was dan gelijk de shop, en als je doorliep naar helemaal achter had je daar het podium / de rokers area. Het stond helemaal blauw.” Amir: “Dat was ons publiek ook, mensen die wiet roken.” Benjamin nuanceert: “Niet perse de wietrokers, maar de alternatieve scène, mensen die openstaan voor onze mix van stijlen.”

Formule

Benjamin: “Los van dat we teksten hebben waar je vaak twee keer over na moet denken, of dat je het even tot je moet nemen, houden we ook wel van een feestje. We hebben daar een formule in gevonden, we richten ons op je hersenen en je heupen.” www.leeways.nl