Kalamata

Griekenland kent een lange historie van cannabiscultivatie. Meestal gaat het om sativa-varianten- die worden geselecteerd op vezels en zaden, maar ook wordt getracht er hogere THC-gehaltes uit te halen. 

Griekenland kent een lange historie van cannabiscultivatie. Meestal gaat het om sativa-varianten- die worden geselecteerd op vezels en zaden, maar ook wordt getracht er hogere THC-gehaltes uit te halen. Het lijkt erop dat het prevalerende fenotype eeuwenlang, zo niet millennia, een compacte sativa met enkele indica-kenmerken was – gelijkwaardig aan andere Midden Oosten soorten die nog steeds bestaan (en voorkomen in Libanon en Egypte).

De uitgebreide expedities van de Grieken in hun bloei-periode en de uit alle uithoeken van de wereld naar Griekenland komende zeelui, moeten genen uit heel veel bronnen hebben opgeleverd. Ook wordt aangenomen dat de originele Griekse soorten heel goed kunnen zijn beïnvloed door enkele van de puurste Afrikaanse sativa’s, evenals door die uit Azië. 

Veel van de geheimen van cannabis die pas nu bekend zijn geworden, waren al duizenden jaren geleden gesneden koek voor de oude Grieken. Hoewel veel van deze kennis voor de reguliere gebruiker verloren is gegaan, met als oorzaak de toenemende politieke druk, is het gelukt om een handjevol van die oude geslachten opnieuw op te kweken. Op Kreta vindt tegenwoordig bijvoorbeeld veel cultivatie plaats. De verhouding met moederland Griekenland is vijandig en veel Kretenzers zijn bereid het recht van hun land tot het uiterste te verdedigen. In het moederland zelf is de cannabisroker geheel afhankelijk van de hash die uit Marokko of Spanje wordt geïmporteerd en van de slechte wiet die uit Albanië komt. Kwekers die hoge kwaliteit leveren, en die waren ruimschoots aanwezig in de jaren ‘80 van de vorige eeuw, zijn nu bijna niet meer te vinden. Met dank aan de vele politie-invallen bij buitenkwekers en de excessief hoge strafmaat.

Eentje die blijkbaar is overgebleven (ofschoon wel in een behoorlijk gereduceerde hoeveelheid) is een soort die ontwikkeld en beroemd geworden is bij veel generaties in en rond Kalamata, de tweede stad van de Peloponnesus (een regio aan de zuidkust van moederland Griekenland dat over een erg prettig klimaat beschikt). Kalamata wiet is een goed bewaakt geheim en deze is nogal zeldzaam. Het is een sativa en mogelijk is de afstamming terug te voeren tot het Oost Azië van 1100 AD, toen de oprukkende Mongoolse legers Klein Azië infiltreerden. Ze brachten hun eigen cannabisgenen mee, die ze kruisten met de locale sativa’s uit die tijd. 

Kalamata heeft een hoog THC-gehalte en een snel, intens effect. Het aroma loopt van citrus tot hout. De bloemen zijn lang en compact en kunnen kleuren van roze tot rood. De bloeitijd is ongeveer 14 weken. Daarin komt ze overeen met veel Afrikaanse soorten en ook zijn er invloeden uit Thailand en Cambodja. Ze wordt zo’n 45 cm hoog en levert, mits goed verzorgd, tot 500 gram per plant op.

Ondanks (of zelfs dankzij) de politie-invallen zijn kwekers die een oogst weten op te kweken momenteel snel aan het overstappen op sneller bloeiende skunk-varianten. En zoals dat gaat met veel inheemse rassen hier: Kalamata is virtueel van de kaart verdwenen als leverancier van deze unieke sativa. Maar kom je er ooit in de buurt en heb je een connectie die je kunt vertrouwen en die de weg weet in de tricky wereld van de locale wietcultivatie, zorg er dan voor dat je één van de laatste kwekers vindt die erover beschikt en smeek hem om een zaad sample.