Een fictieve seriemoordenaar in Nederland...

Niet alleen is James Worthy een schrijver, hij is ook of zelfs meer een mediabekendheid. Zijn debuut met dezelfde titel als zijn naam werd in 2011 gelanceerd met een voor die tijd ongekende campagne. Nu is er zijn tweede boek, Zwarte Slyvester.

Niet alleen is James Worthy een schrijver, hij is ook of zelfs meer een mediabekendheid. Zijn debuut met dezelfde titel als zijn naam werd in 2011 gelanceerd met een voor die tijd ongekende campagne. Nu is er zijn tweede boek, Zwarte Slyvester.

Heel veel seks

En het boek dan? Het debuut van James is een grappige zoektocht naar het zelf van een mislukte schrijver, die gedumpt is door z’n vriendinnetje. In feite komt de roman neer op heel veel seks: losse verhalen over het neuken van een loser, die worden opgehangen aan een semi-autobiografisch portret. De werkelijkheid en de verbeelding lopen door elkaar, zodat de vraag opborrelt wat James nu uit z’n duim zuigt en wat-ie echt heeft meegemaakt. In ieder geval valt er veel te lachen met de gortdroge, rake beschrijvingen en typeringen.

Nogmaals: de ophef over deze ‘literaire sensatie’ was groot. De schrijver had er uitgebreid voor warmgelopen, als medewerker van Nieuwe Revu, Spits, Blend en State Magazine. Zijn pen is scherp, de schrijfstijl heel visueel ingesteld, en er wordt geen onderwerp gemeden. Twijfel bestaat niet, James weet hoe alles in elkaar zit en wat-ie moet doen. Misschien wel typisch voor generatie Y... Er is maar een maar: James stottert. Om te voorkomen dat hij tijdens een interview niet goed uit z’n woorden kan komen, doet hij interviews eerst schriftelijk, om later in een gesprek nog wat meer invulling te geven. Zo is ook dit artikel ontstaan, alleen had James het zo druk dat de live situatie er uiteindelijk bij ingeschoten is... 

Een nieuw boek uit! Dat schijnt moeilijk te zijn, een tweede boek, na het succes van het eerste. Klopt dat? En waar loop je dan zoal tegenaan?

Het succes van mijn eerste boek heeft mij juist de zekerheid gegeven om gelijk door te gaan. Dankzij de vrijheid en innerlijke rust die mijn debuut vorig jaar creëerde, kon ik mezelf volledig op Zwarte Sylvester gooien. Natuurlijk had ik wel gelijk met extreem hoge verwachtingen te maken, maar die heb ik zelf ook. Het enige waar ik wel over piekerde was het onderwerp van boek twee. Een slasher op papier. Zat Nederland te wachten op een fictieve seriemoordenaar? De recensenten zeggen nee, maar de verkoopcijfers zeggen ja.

Zijn faam en relevantie, de thema’s van Zwarte Sylvester, echt zo’n item? Zijn er geen belangrijkere zaken?

Neem een site als YouTube. Op YouTube staan miljoenen filmpjes van mensen die denken dat ze kunnen zingen, dansen, rappen, koken of turnen. Iedereen wil faam, iedereen hoopt op die ene doorbraak en het is allemaal de schuld van het internet. Beroemd worden is namelijk nog nooit zo makkelijk geweest, het internet is The American Dream, maar het internet is ook een bijzonder onvergefelijk medium. Google vergeet nooit iets. Gênante foto’s, sekstapes, dronken uitspraken; het internet is wat dat betreft net een rancuneuze ex. Of er belangrijkere zaken zijn dan faam en relevantie? Ongetwijfeld, maar ik ben geen nieuwslezer of iemand van Greenpeace, ik ben gewoon een dertiger die vermakelijke verhalen schrijft op een oude laptop.

“Ik heb altijd meer met de sfeer in coffeeshops gehad dan met de joint zelf.„

Ken je Highlife?

Mijn buurman heeft een coffeeshop en hij legt het blad soms op de trap neer in combinatie met een stapeltje voorgedraaide hasj-joints. Hij wil dat ik weer ga blowen, maar ik ben nooit echt een goede blower geweest. Het feit dat ik niet kan draaien, zegt eigenlijk al genoeg. Het blad leg ik altijd op de magazinestapel naast mijn toilet. De kakstapel. Ik lees Highlife graag, maar de Linda ligt toch altijd bovenop de stapel. Voor de wijven. En voor mijn vriendin die af en toe blijft slapen. Ik ben niet heel erg goed in het delen van mijn huis. Mijn huis is mijn huis. Ik vind er mijn rust. Ik ben niet gemaakt voor dat samenwonen gelul. Mijn vriendin en ik zien elkaar vier keer per week. Drie keer bij haar en op zondag bij mij. Het geheim van een goede relatie zit hem in drie dagen van de week alleen zijn.

Steek je nog wel eens een joint op?

Ik ben begonnen op de middelbare school. De ligging van het Montessori Lyceum is ideaal voor tieners die wel eens willen experimenteren. Mijn eerste jointje was een jointje van een coffeeshop hier in Amsterdam. Ik had twee tussenuren en daarna had ik gym. Stoned trefballen, het was geen pretje. Weet je wat het is met blowen? Ik ben van nature al ontiegelijk mellow, ik zweef door het leven en geniet van insecten en tietvormige wolken, als ik nog relaxter word gaat het fout. Daarnaast reageren mijn darmen altijd razendsnel op jointjes, na drie keer inhaleren sprint ik meestal in de richting van de Willem Cornelis. Ik steek sporadisch nog wel eens iets op, maar dan wel hasj. Veelal als mijn vriendin ongesteld is en op oorlogspad is, dan wil ik nog wel eens een shop bezoeken. Ik heb sowieso altijd meer met de sfeer in coffeeshops gehad dan met de joint zelf. Die zoete drankjes en lekker tafelvoetballen tegen schoffies met gouden tanden. Man, ik ben dol op tafelvoetbal.

Nog mooie anekdotes over hasj of wiet?

De wietpas is nogal in het nieuws, wat denk je van die pas?

Onzinnig, onnodig en vooral heel slecht voor Amsterdam. Zo denk ik overigens ook nog steeds over de Noord-Zuidlijn. Amsterdam ligt vaker open dan die tienermeisjes die in zichzelf snijden.

‘Een slechte schrijver, zijn lezers zijn debielen en hij heeft een kleine lul’. Het is niet niks... Hoe ga je om met dat soort kritiek? Is het nog leuk?

Het boekenwereldje is een stoffige plek vol treurwilgen die vinden dat vernieuwing achteruitgang is. Marketing is slecht, Twitter is slecht en ze vinden dat een goed boek zichzelf zou moeten kunnen verkopen. Ach ja. Mijn boeken krijgen sowieso nooit goede kritieken, maar ik zit er echt niet mee. Ik snap best dat mensen van in de vijftig niet kunnen genieten van de zinnen die ik schrijf. Ik begrijp dat. Zij genieten van Michael Bublé, gemakkelijke schoenen en wandelvakanties. Of ik schrijven nog leuk vind? Leuker dan een aantrekkelijke vrouw met drie borsten die een tosti voor me maakt.

Mediageil

Zwarte Sylvester gaat over een zoon die niet lang meer te leven heeft, en zijn vader die zijn laatste wens graag in vervulling wil laten gaan. Dat betreft de niet alledaagse behoefte van Syl om de grootste seriemoordenaar van Amsterdam en omstreken te worden, waarvoor welgeteld zo’n dertig mensen spectaculair om zeep geholpen dienen te worden. Zelf onsterfelijkheid verkrijgen door onschuldige slachtoffers te laten sterven, zo mediageil is de hoofdrolspeler zeker. Vol overgave zet Sylvester zijn tanden in het inwoneraantal van de hoofdstad, en het mes in de figuranten van zijn bestaan.

Blowen

Alhoewel de schrijver James Worthy zelf zeker kan genieten van een joint op z’n tijd, wordt er in Zwarte Sylvester niet tot nauwelijks geblowd. Dat heeft de hoofdpersoon ook niet nodig, die is al hyper genoeg door z’n aanstaande dood en al die heerlijke moorden die nog verricht moeten worden. De enige joint die in het verhaal voorkomt is op een jeugdfoto van de moeder van de hoofdpersoon, toen ze nog jong en vrolijk was, en in leven. Wel lokt Sylvester twee backpackers met de belofte van wiet en wilde feesten de auto in, om ze vervolgens vol te stoppen met GHB en aansluitend gruwelijk te laten omkomen.