Blowen en growen: hoe hou je de buren te vriend?

Elke thuiskweker kent het dilemma. Vooral als je buiten kweekt. Hoe hou ik de buren te vriend en zorg ik er voor dat ze niet naar de politie bellen om over mijn wietplanten in mijn (eigen) tuin te klagen. Dat is soms heel veel gedoe. Ook consumenten van cannabis kunnen problemen krijgen. Er zijn al rechtszaken geweest over buren die blowers next door uit hun huis wilden laten zetten.

Wat beschouwt iemand als overlast ? En wat kunnen we van elkaar verdragen?

De Volkskrant zette het onderwerp in hun ‘Wat zou U doen?’ rubriek: ‘Sinds twee jaar heb ik last van wietwalmen van mijn buren. Dat geldt ook voor andere omwonenden. De buurman begint dagelijks rond 10 uur te blowen in zijn tuinschuurtje, in het weekend paft de buurvrouw ook mee. De wind staat meestal zo dat de walmen bij mij in huis terechtkomen. Vooral bij vochtig weer word ik er misselijk van. Ook kan ik de was niet buiten hangen. Ze zijn erg op zichzelf. Ik vrees dat ik onenigheid krijg als ik er wat van zeg en zit niet te wachten op ruzie met de buren. Hoe pak ik dit aan?’

De antwoorden zijn divers: ‘Ook wij kregen nieuwe buren die blowen. Iedere avond stond de slaapkamer blauw van de rook. En iedere ochtend weer. Klagen bij de verhuurder bleek zinloos. Aanbellen ook, ze deden niet open. Wij deden geen oog meer dicht van de stank en hadden het zelfs al over verhuizen. Via Google Translate heb ik een brief in hun taal geschreven met het voorstel dat zij op een andere plek blowen in ruil voor een zelfgebakken cake. Dat opende het gesprek. Ze blowen nu niet meer onder ons slaapkamerraam, zodat wij er geen last meer van hebben. Zonder ruzie. Superfijn.’ Of: ‘Het verbranden van cannabis vinden de meeste mensen stinken. Als consument van cannabis vind ik dat ook. Tal van websites bieden verdampers aan. Ga het gesprek aan, toon door middel van artikelen aan dat de verdamper driemaal effectiever is en weinig stank verspreidt. Zo laat u merken dat u uw buren respecteert, waardoor zij hopelijk u ook respecteren.’ En een laatste van een 72-jarige Limburger: ‘Ik woonde ongeveer tien jaar naast een gezin met twee jonge kinderen. ’s Zomers, als het zwembad in de tuin stond, was er (mede door de kinderen uit de buurt) veel geluid van spelende kinderen in het water. Ik heb daar nooit over geklaagd (kinderen maken nu eenmaal ‘lawaai’). Toen de kinderen wat groter waren geworden en ik zelf wietplantjes begon te kweken en deze begonnen te geuren, nodigde mijn buurman me uit voor een kop koffie op zondagmorgen. Hij vond dat de geur van mijn plantjes zijn woongenot aantastte. Wat beschouwt iemand als overlast ? En wat kunnen we van elkaar verdragen?’