Nebula

Nie jest ona tak stara jak gwiazdy na niebie, ale w świecie profesjonalnych odmian konopi Nebula - co oznacza gwiezdną mgławicę - należy do grupy gwiazd konopnych, które narodziły się dość dawno temu: było to w 1996 roku, kiedy hodowca z Paradise o imieniu Luc stworzył Nebulę i wybrał tę nazwę dla szczepu z powodu jego „gwiezdnych cech". Tak więc Nebula ma już za sobą dumnych 18 lat historii; jest ona pierwszą generacją klasyków od Paradise, która dzięki swojej doskonałości z powodzeniem utrzymuje swoją pozycję w słynnym asortymencie szczepów Paradise.

Nie jest ona tak stara jak gwiazdy na niebie, ale w świecie profesjonalnych odmian konopi Nebula - co oznacza gwiezdną mgławicę - należy do grupy gwiazd konopnych, które narodziły się dość dawno temu: było to w 1996 roku, kiedy hodowca z Paradise o imieniu Luc stworzył Nebulę i wybrał tę nazwę dla szczepu z powodu jego „gwiezdnych cech". Tak więc Nebula ma już za sobą dumnych 18 lat historii; jest ona pierwszą generacją klasyków od Paradise, która dzięki swojej doskonałości z powodzeniem utrzymuje swoją pozycję w słynnym asortymencie szczepów Paradise.
Jej genetyka to głównie indica składająca się z nieznanego szczepu z USA i szczepu Master Widow, który wówczas w 1996 roku był 13. generacją hybrydy White Widow. Po Master Widow Nebula odziedziczyła legendarną, super bogatą zawartość żywicy, zaś słodko-owocowy aromat i wysoka wydajność zostały wniesione przez szczep z USA. Dzięki swojej otwartej strukturze wzrostu jest bardzo korzystna do metody Morze Zieleni (sea-of-green); Paradise zaleca umieścić 20 roślin na metr kwadratowy - wydajność, jakiej wtedy należy się spodziewać, wynosi do 500 gramów. Rośliny wymagają 60-65 dni czasu kwitnienia, aby dojrzeć. Nie jest Nebula wybredna w odniesieniu do mediów do uprawy, osiąga dobre wyniki w hydro, kokosie lub glebie. Jej pąki są opisywane jako grube, nawet „otyłe", jeśli tylko odbierają mnóstwo światła. Palacze Nebuli cieszą się z „transcendentalnego" i mózgowego, czasami nawet trochę psychodelicznego haju, przynoszonego przez THC o zawartości 15-18%. Ten szczep ma super profil również dzięki idealnemu, chorobliwie słodkiemu zapachowi i bardzo owocowemu smakowi, który czuć miodem. Ze względu na to Luc uważa, że Nebula zasługuje na przydomek „garnek miodu"... Może być łatwo uprawiana pod słońcem na szerokości geograficznej między 50°n.L. i 50°s.L., dojrzewa w połowie października i dostarcza plonów na poziomie 500-600g na roślinę.

Nebula wygrała Copa La Bellar Flor Cup 2005 w Hiszpanii, zajęła drugie miejsce w High Times Cannabis Cup 2005 i trzecie miejsce w Highlife Cup 2004 (kategoria hydro). Doc zapragnął wzlecieć do zewnętrznych sfer nieba konopnego i postanowił przetestować uprawę Nebuli, wykorzystując pakiet trzech nasion feminizowanych. Kiełkowanie odbyło się niezawodnie i szybko jak zwykle przy szczepach od Paradise i po trzech dniach młode sadzonki pojawiły się nad powierzchnią donicy Jiffy i wyciągnęły główki w stronę światła, które pochodziło z lampy MH 600W, która również wystarczała dla roślin dwóch innych szczepów. Zasiał je w 11 litrowych donicach wypełnionych podłożem Plagron Standard Mix, podrasowanym 5% keramzytu i skrawkami rogów. Wzrost był bardzo gruby i gęsty w pierwszych tygodniach, z dużą ilością bocznych gałęzi mocno rosnących z węzłów. Po czterech tygodniach wzrostu wegetatywnego (Doc tymczasem dodał kolejne 600W MH i jeden 400W HPS), nasze trzy mgławice Nebula, które nie zostały nawet ściśnięte lub pochylone, wyglądały niemal jak kuliste stwory, z imponującym bocznym rozgałęzieniem i bujnymi, zielonych liśćmi. Były one wyjątkowo jednorodne, osiągając wysokości 44, 46 i 47 cm, czyli dość niskie, ale Doc oczekiwał efektu rozciągania w okresie kwitnienia. Wywołał kwitnienie przez zmniejszenie światła dziennego z okresu 18/6 na 12/12, w tym samym czasie zastępując dwie 600W MH dwoma światłami 600W HPS. Minęło sześć dni, zanim trzy Nebule ujawniły swoją płeć żeńską i pokazały się pierwsze zalążki kwiatów.

Po dwóch tygodniach kwitnienia, Doc relacjonował: „Nebula nie traci czasu: pierwsze kwiaty o kształcie róży pojawiły się już wzdłuż i na szczycie gałęzi. Zgodnie z oczekiwaniami, silny efekt rozciągania dopadł w końcu rośliny, teraz są na wysokości około 60 cm i zapewne będą doświadczać rozciągania przez jeszcze kilka tygodni. Łoł, są gęste, długo kwitnące boczne gałęzie w wielkiej obfitości, te płodne rośliny to czysta przyjemność dla oka". Dwa tygodnie później kontynuował: „Pąki szybko zyskują na rozmiarach. A ich struktura kwitnienia jest bardzo pożądana - wiele kielichów i dość małe liście. Już są powlekane sporą ilością gruczołów żywicznych, ta rodzicielska genetyka Widow naprawdę nie ukrywa swojej obecności. Wciąż w ogóle nie ma różnic między trzema roślinami, Nebula wydaje się składać z tylko jednego, wyjątkowo stabilnego fenotypu. Chapeaux, Luc!".
Efekt rozciągania trwał około 4,5 tygodnia, pozostawiając trzy rośliny na niemal identycznych wysokościach 81-85 cm. „Wciąż mamy tutaj najbardziej niesamowita formę jednolitości", Doc chwalił roślinki po pięciu tygodniach kwitnienia, „przy pąkach grubych jak cholera, jednocześnie zwiększa się imponująco powłoka żywiczna w kolorze srebrzysto-białym - już widzę, jak gwiazdy świecą! Jest również prawdą słodki i owocowy zapach, z którego Nebula tak słynie". W ciągu najbliższych dwóch tygodni trzy Nebule przygotowały się do zdobycia mety, po siedmiu tygodniach kwitnienia większość znamion stała się czerwonawo-brązowa, a pąki zdawały się osiągać swój wielki, ostateczny rozmiar, ale Doc przypuszczał, że kielichy utrzymają stan obrzęku nieco dłużej.
Tydzień później dwie rośliny okazały się już być całkowicie dojrzałe, po tylko 56 dniach - zaskakująco szybko w odniesieniu do tych 60-65 dni oficjalnie podawanych do wiadomości przy Nebuli. Trzecia roślina rosła właśnie tak długo, Doc zebrał ją w 61. dniu. Powiedział wtedy: „Te trzy rośliny wzrosły do ostatecznych wysokości 85-90 cm i dotrzymały bardzo krzaczastego wzoru wzrostu i kwitnienia aż do samego końca. Od stóp do głów jestem cały podniecony patrząc na gąszcz niezliczonych, gęstych, obszernych pąków, które są najbardziej obficie zalane w żywicy, jakby były posypane cukrem pudrem - to fenomenalny scenariusz dla żywicy i silnie kojarzy mi się z tym legendarnym poziomem zawartości żywicy w White Widow. Rzeczywiście Luc nie obiecał za dużo mówiąc o słodkim zapachu Nebuli - jest to zapach przepyszny, wydzielany przez te tony gruczołów żywicznych i jest to po prostu fantastyczne. Bardzo wyraźnie słodki z nutą owoców, przypomina mi specjalny miód z kwiatów pomarańczy, który przywiozłem do domu z Włoch wiele lat temu".

240 gramów suchych i twardych jak skała pąków zostało wyprodukowanych przez trzy rośliny, doskonała średnia 80 gramów. Ku uciesze Doca jego ukochany słodki aromat nie zmienił się podczas procesu suszenia. Chętnie wypalił pierwszego Nebulowego spliffa i już po pierwszym machu gwałtownie wcisnął mu się dzwonek sativy w głowie. Smak był pyszny, jak można było oczekiwać, pysznie słodki i organiczny, przyjemnie łagodny, dostarczający owocowej słodyczy. Jeszcze kilka machów i poczuł, jak lewituje nad ziemią, psychiczna rakieta opuściła stację na Ziemi i był w podróży do gwiazd Nebula. „Kiedy skończyłem całego spliffa, ogarnęło mnie to niebiańskie uczucie. Mimo że ogromne ilości energii sativy skłaniały mnie do latania i sięgania gwiazd, czułem się też dokładnie ukamienowany, jakbym miał na sobie te zielone okulary z nieostrożnego szczęścia". Ta eteryczna podróż trwała około 1,5 godziny, a następnie Doc powoli wylądował, spędzając kolejne 30 minut w stacji naziemnej Nebula, zanim wróciło uczucie całkowitego powrotu na Ziemię.
"Bardzo niezwykły szum", opowiada z entuzjazmem, „od 18 lat rakiety z Nebuli wciąż tną niebo i wciąż czeka Cię w nich najbardziej ekscytującą podróż. Dzięki za lot, Kapitanie Luc! I Na pewno zamelduję się na pokładzie wkrótce znowu...".
Green Born Identity - G.B.I.