MEDYCZNA MARIHUANA A DYSTROFIA MIĘŚNI

W piątek, 4.10.2013R odbyła się debata zorganizowana przez „Stowarzyszenie Wolne...

W piątek, 4.10.2013R odbyła się debata zorganizowana przez „Stowarzyszenie Wolne Konopie” dotycząca m.in medycznych aspektów konopi i jej wpływu na poszczególne choroby.  Jednym z wypowiadających się był Kuba Dyrba –  pacjent medycznej marihuany, chory na dystrofię mięśniową w zaawansowanych stadium. 

Czym jest dystrofia mięśniowa?

Dystrofia mięśniowa obejmuje grupę ponad 30-stu dziedzicznych schorzeń, przejawiających się osłabieniem mięśni szkieletowych, któremu towarzyszy również spadek ich masy. Niestety wszystkie te nieprawidłowości składające się na grupę schorzeń nazywaną dystrofią mięśniową, czy w skrócie MD, z upływem czasu coraz bardziej pogarszają stan chorego. Koniec końców, leczenie sprowadza się najczęściej do zapewnienia możliwie komfortowego i bezbolesnego egzystowania pacjenta. Spośród całej grupy schorzeń składających się na tę chorobę marihuaną leczone są między innymi: dystrofia mięśniowa Beckera, dystrofia Duchenne’a (DMD), dystrofia Emmery-ego-Dreifussa (EDMD), dystrofia twarzowo-łopatkowo-ramieniowa (FSHD), dystrofia obręczowo-kończynowa, miotonia wrodzona oraz dystrofia miotoniczna.

Chemia a dystrofia mięśni

Schorzenia z grupy dystrofii mięśniowej same w sobie nie są przyczyną bólu, jednakże przewlekły ból jest ich pochodną i dotyka szacunkowo około dwóch trzecich chorych. Jego przyczyną są najczęściej spastyka i drżenie mięśni, sztywność stawów, czy odleżyny. Najczęstsze formy terapii takie jak fizykoterapia, ciepłe okłady, czy ćwiczenia fizyczne mogą łagodzić ten ból tylko częściowo. Silne narkotyczne środki przeciwbólowe okazują się jednak niezbędne na pewnym etapie rozwoju choroby. Są to zazwyczaj środki z grupy opioidów, najczęściej przepisywane w przewlekłym leczeniu bólu. Ma to jednak swoją wysoką cenę. Efekty uboczne stosowania opioidów potrafią być dotkliwe i niebezpieczne. Pomijając ryzyko uzależnienia, leki oparte na opiatach mogą powodować również ciężką niedrożność jelit, zawroty głowy, senność, depresję oddechową, nudności, wymioty, trudności w oddawaniu moczu, swędzenie i wiele, wiele innych. Dodatkowo chorzy dość szybko budują tolerancję, co wiąże się z przyjmowaniem coraz większych dawek leku.

Czy jesteśmy w stanie wyleczyć dystrofię mięśniową?

Wszystkie schorzenia z grupy MD mają charakter dziedziczny, co znaczy, że wadliwe geny, które są ich przyczyną przekazywane są z rodziców na dzieci (przyp. niektóre typy MD przekazywane są, podobnie jak hemofilia tylko przez kobiety). Wiek ludzi, których dotyka, szybkość postępowania utraty masy mięśniowej, jak i sposób dziedziczenia pomiędzy rodzinami mogą znacznie różnić się w zależności od jego typu. Dystrofia Duchenne’a – najczęściej występująca odmiana schorzenia, objawia się na przykład tylko u płci męskiej, najczęściej pomiędzy trzecim a piątym rokiem życia. Postępuje również bardzo szybko, przykuwając chorego do wózka w wieku już dwunastu lat. Prawdopodobieństwo przeniesienia przez kobietę choroby na swojego potomka wynosi 50%. Dystrofia miotoniczna natomiast objawia się najczęściej u dorosłych i postępuje znacznie wolniej. Z czasem towarzyszy jej jednak coraz bardziej dotkliwa  spastyka mięśni.

Niestety – jest to choroba nieuleczalna. Tradycyjne leczenie sprowadza się do zapewnienia możliwie maksymalnego komfortu życia chorego poprzez próby kontrolowania drgawek i spastyki mięśni, jak również poprzez  różne formy terapii, takie jak fizykoterapia, terapia mowy, czy terapia oddechowa. Wiadomym jest jednak, że medyczna marihuana pomaga zwalczyć niektóre objawy dystrofii mięśniowej i poprawić ogólny stan zdrowia pacjenta przy niewielkich skutkach ubocznych. Niestety, wszystkie schorzenia z tej grupy prowadzą do ciągłego pogarszania stanu zdrowia chorego. Dlatego też koncentrowanie się na łagodzeniu bólu oraz zapewnianiu możliwie jak najlepszego komfortu życia  staje się kluczowym wyzwaniem leczenia.

Medyczna marihuana a dystrofia mięśni: dowody kliniczne.

Medyczna marihuana pomaga przede wszystkim w przewlekłym bólu towarzyszącym dystrofii mięśniowej  nie dopuszczając tym samym do ciągłego i nieskończonego wzrostu tolerancji na środki przeciwbólowe oparte na opiatach (przyp. chory nie musi ich zażywać, lub w krótkim czasie może je odstawić). Przeprowadzone niedawno badania skoncentrowały się na efektach towarzyszących podawaniu medycznej marihuany pacjentom, którzy dla złagodzenia bólu codziennie zażywali leki opioidowe. Zaobserwowano spadek odczuwania bólu na poziomie 27% przy jednoczesnym utrzymaniu we krwi stężenia przepisanych wcześniej leków. W przypadku chorych na MD, wysokie stężenia opiatów we krwi mogą być niezwykle niebezpieczne, nasilając dodatkowo problemy oddechowe, które i tak w związku z chorobą u nich występują. Fakt, że medyczna marihuana obniżyła poziom bólu u chorych, nie dopuszczając jednocześnie do zwiększania poziomów opiatów we krwi jest z punku widzenia skutków terapii bardzo ważna. Bardzo ważnym aspektem terapii cannabis jest również polepszanie się stanu psychicznego pacjenta, dzięki któremu depresja związana z chorobą ustępuje.

Palenie marihuany okazuje się najbardziej efektywną i najszybszą formą dostarczenia aktywnych substancji do mózgu chorego, umożliwiając mu natychmiastową ulgę w cierpieniu, jak również łatwą kontrolę dawkowania. Palenie czegokolwiek jest oczywiście zawsze szkodliwe dla układu oddechowego i płuc, dlatego też istnieją dużo zdrowsze i równie efektywne sposoby zażywania medycznej marihuany. Można ją inhalować (waporyzować), ponieważ jej aktywne składniki są lotne w temperaturach dużo niższych (przyp. pomiędzy 150C a 210) niż temperatura spalania. Sprowadza się to do zażywanie leku poprzez przepuszczanie przez marihuanę ogrzanego odpowiednio powietrza, które to uwalnia składniki aktywne – kanabinoidy.

ŹRÓDŁO:
MARIJUANA DOCTORS

Wolne Konopie

Tłumaczenie: Chomik