Muziek, leven, liefde

Het is echt iets als Mischulaikah Richardson binnenkomt: grote bos afro, torenhoge hakken en een kaarsrechte, ranke gestalte. Iemand die weet wat ze wil en op haar doel afgaat - precies.

Het is echt iets als Mischulaikah Richardson binnenkomt: grote bos afro, torenhoge hakken en een kaarsrechte, ranke gestalte. Iemand die weet wat ze wil en op haar doel afgaat – precies.

Mooie naam

Haar naam Mischulaikah heeft op zich geen betekenis. “Mijn moeder heeft het echt gemaakt, in mekaar gegooid zeg maar.” Lachend: “Ze had negen maanden de tijd!” Tijd die ze waarschijnlijk ook op andere momenten goed heeft gebruikt voor de namen van haar zussen Roxxiomarah en Tsjaichmaidah... Haar moeder komt van Sint Maarten en haar vader uit Suriname, en de twee ontmoetten elkaar in Nederland. Mischu groeide op in Rotterdam, woonde van haar 12^e tot haar 19^e op Sint Maarten, verhuisde eventjes naar CuraÇao en keerde na twee jaar weer terug naar Nederland. Ze is blij dat ze het mooie van daar en hier kan combineren.

Entertainen

Mischu doorspekt haar zangerige Nederlands met Engels, of schakelt daar moeiteloos op over. “Op Sint Maarten zijn de Amerikaanse invloeden heel sterk,  we hebben daar bijvoorbeeld alleen maar Amerikaanse tv. Mijn moeder en de familie daar spreken allemaal Engels. Ik moest voor de Havo gelijk de switch van Nederlands naar Engels maken, maar geen probleem, ik was altijd al wel een studiebol. Maar zingen is mijn passie, ik word er ingetrokken, mijn hoofd wil niks anders. Ik heb van alles geprobeerd maar niks boeit mij genoeg, of het moet met mensen entertainen te maken hebben, of dans, of iets op het podium. En als ik iets moois kan weggeven is het nog beter. Geen wonder dus dat ik sinds ik drie was op ballet heb gezeten, en de muziekschool.”

Onder de kont schoppen

Haar album is een dubbelalbum, want ze houdt van een live sound, een band om haar heen, maar ook van straight out of the computer geproduceerde r&b. “Ik kon die twee niet combineren op een plaat, dus zodoende.” Alles zit er in, tot tranen aan toe: “Echt heftig. Ik ben niet het type zangeres dat overal met iedereen gaat jammen, ik heb mezelf altijd op een laag pitje gehouden. Mensen kennen mij niet. Ik luister, geniet, observeer, en dan ga ik mijn eigen wereldje in en schrijven. In 2010 heb ik wel veel opgetreden met eigen band, maar daarna werd ik ziek. Out - voor een jaar. Ik heb toen bijna besloten om te stoppen. Maar sinds 2006 ben ik bezig met muziek, en dan zou ik al die tijd en moeite weggooien omdat ik een hele lage periode meemaak? Ik heb mezelf onder de kont geschopt en binnen een jaar was de plaat af, alles uit, klaar.”

Muziek dromen

Mischu en haar zussen schreven alle nummers, twee Rotterdamse producers een haar band maakten de muziek. Had ze niet alle touwtjes zelf in handen willen hebben? “Zo muzikaal ben ik niet. Ik heb wel een idee, ik weet wat ik wil, maar ik kan het niet vertalen. Ik kan wel alles uitleggen hoe ik het wil. Ik kan muziek dromen, en soms heb je dat echt nodig, vooral in een repetitieruimte, als je met nieuwe muzikanten speelt die jouw muziek niet kennen. Je moet ze kunnen sturen, en dat kan ik gelukkig.”

Weten wat je wil

“Ik ben geen dictator maar ik kan wel echt streng zijn. Als het moet dan moet het. Ik ben kapot aan het investeren in mijn product, ik heb een visie en wil dat het op een bepaalde manier klinkt. Niemand doet iets gratis, we zijn hier niet voor de fun. Ja het is voor de fun, maar at the same time you do get paid. Het is mijn naam als het slecht klinkt, of als ik het verneuk op het podium. Streng voor mijn team, maar ook streng voor mezelf. Keuzes maken is heftig, eng en moeilijk, maar is uiteindelijk one of the most rewarding things in the world. Ik moest dit voor elkaar krijgen, hoe dan ook, en ik heb een album!”

Met wiet opgegroeid

Blowen heeft ze wel geprobeerd, maar... “Als mijn moeder dit leest dan gaat ze heel boos worden, maar hee, ik ben 28 en ik doe het niet, dus...! Maar sinds ik klein was was het heel normaal in huis, vanwege mijn stiefvader. Het was altijd om me heen. En vrienden op Sint Maarten blowen – het is normaal. Ik heb er niks tegen en vind het aangenamer ruiken dan sigaretten. Heerlijk, fresh, ik houd van die geur van wiet omdat ik er mee ben opgegroeid, maar ik doe het zelf niet. Het is zo open hier in Nederland - de toeristen die hier naar toe komen gaan helemaal los omdat het niet illegaal is - maar voor ons is het gewoon je doet het of je doet het niet. No biggie. Het is niet zo van oh jij rookt, oh wat erg – helemaal niet.”

Vreetkick

“Ik heb het dus geprobeerd, met vrienden, maar bleh... Ik werd heel misselijk, ik had veel honger, eten! IJswafels, heel veel ijs - lekker, geweldig! Maar ik werd zo boos, want een vriend van mij had bijna de helft opgegeten, en ik had daar net zo’n trek in want het was zo lekker. Maar dat was het, dat was mijn enige ervaring. Niet blowen is ook een stukje bewustheid, over mijn zang, mijn stem. Roken is sowieso niet goed voor je stem. Ik heb er geen behoefte aan, ik denk er helemaal niet over. Op Sint Maarten is smoken heel normaal, ook al is het niet legaal daar. Volgens mij blowen ze daar meer dan dat ze sigaretten roken. Het is eilandleven, Caribisch – je kan er niet om heen.”