Judy Blank - Het geheim van Mary Jane

 De Utrechtse twintiger Judy Blank lacht veel en praat makkelijk, terwijl de zaken ook nog eens lekker gaan. Zo verliep de releaseparty van haar nieuwe album Morning Sun onlangs op rolletjes: “Het was te gek, helemaal zoals ik me had voorgesteld. Ik wilde graag een Nashville honkytonk maken, een soort van ouwe dive bar uit de jaren zeventig. Ik vond het zaaltje van Moira in Utrecht, en dat ziet er eigenlijk al zo uit. We hebben alles met rood wit blauw versierd en slingers en lampjes en het was een honkytonk. Het was een viering van het album, dat het er na vier jaar eindelijk is.”

Ingewikkeld

Judy Blank studeerde ooit voor docent muziek, maar dat was niet echt een succes. “Het is een super algemene muziekopleiding, maar daar word je wel aangeleerd dat alles heel ingewikkeld moet zijn, omdat het anders niet interessant is. Daarom is het eerste album When The Storm Hits nogal gekunsteld wat liedjes schrijven betreft.” De jazzy pianonummers hebben inmiddels plaatsgemaakt voor popachtige countryliedjes.

Zo mooi!

“Een hele tijd wist ik niet wat ik wilde maken, pas toen ik in Amerika was en zag hoe het daar ging, raakte ik weer geïnspireerd. Dit is wat ik wil doen! Ik ging daar gewoon reizen, ik wist het in Nederland even niet meer. Ik ben op allerlei supergave bands en artiesten gekomen waar ik nooit eerder van had gehoord of nooit echt goed naar geluisterd had, en kwam in de folk- en rootsscène terecht. Dat vond ik zo mooi! Toen ik mijn liedjes verzameld had en er genoeg waren om een plaat mee te maken, wist ik meteen dat het daar opgenomen moest worden. Die sounds komen daar immers vandaan.”

Hard oefenen

Ze deed optredens in cafeetjes en waar er maar een open mic was. “Ik stond overal voor open dus ik heb overal ja op gezegd, en zo heb ik op heel veel plekken gespeeld. Als je je gezicht laat zien en mensen kunnen je live horen, dat is de way to go. Dat je eerst iemand inpakt, live overtuigd, en dat die persoon dan je muziek opzoekt. In Louisiana was geen piano en werd ik gevraagd voor een optreden, dus toen ben ik heel hard gitaar gaan oefenen. Ik speel gitaar sinds 2015 en nu kan ik ‘m niet meer wegdenken. Op bijna elke track op Morning Sun heb ik zelf gitaar gespeeld.”

Zo goed

Uiteindelijk belandde Judy in de Southern Ground Studios in Nashville, waar ze met producer Chris Taylor en een aantal sessiemuzikanten de studio indook. “Iedereen daar is gefocused op iets moois maken, en niet op hoeveel ze per uur betaald krijgen. We hebben de tijd gepakt die we nodig hadden, maar met die muzikanten gaat het ontzettend snel omdat ze zo goed zijn. Als ik het niet heel mooi vond of ik had iets anders in mijn hoofd zitten, dan gingen ze daar gelijk mee aan de slag. Dat is leuk aan sessiemuzikanten, die kun je niet beledigen. Kun je dat dingetje misschien zo spelen? En dan zeggen ze OK. Heel speciaal hoor! Ze kunnen gewoon alles, en daarom voelt het alsof die plaat echt helemaal van mij is, en niet dat iemand er mee weggelopen is.”

Andere scène

“Of ik de tweede plaat ook in Nashville ga opnemen, weet ik niet. Ik heb ook wel zin om in een andere stad inspiratie op te doen. Nu was het Nashville en heb ik daar mijn draai wel gevonden, dus met wat te gekke mensen zou het zo kunnen, maar het lijkt me leuk om naar Los Angeles te gaan, daar is weer een heel andere scène. Ik ga dit najaar trouwens toeren met Gregory Ackerman uit Los Angeles, hij zit op hetzelfde platenlabel als ik.”

Echt genieten

“Liedjes zijn liedjes voor mij, of het nou op een country manier ingevuld wordt of anders, het blijven liedjes. Ik kan echt genieten van een Randy Newman plaat, hij is een steengoede songwriter. Of een band als Wilco, daar ben ik nu naar aan het luisteren. Het heeft z’n invloeden maar het is ook een soort van schijt-aan opgenomen. Ik ben benieuwd naar wat ik nog meer kan, maar daar ben ik nog lang niet. Ik houd van rootsy muziek, van Americana, maar vooral van liedjes. En als die liedjes beter ingekleurd kunnen worden in een andere stad met een andere sound, dan ga ik daar voor.”

Blowen

Als we het over liedjes hebben, dan is daar natuurlijk het verslavende Mary Jane, de oorwurm van het album, met het refreintje So c'mon sweet Mary Jane, crawl into my head and relieve the pain. My cigarettes don't taste as good as you. “Dat is grappig, het is natuurlijk Highlife magazine en dat komt dan in alle coffeeshops te liggen... Ik had een vriend, mijn eerste liefde eigenlijk, die hield zoooo van blowen, niet normaal. Maar hij voerde ook gelijk niets meer uit. Hij lag de hele dag op de bank, hij was a-productief.”

Paradox

“Hij was ook muzikant, en ook al wist hij volgens mij wel dat het niet helemaal OK was, hij vond zichzelf toch nog altijd de beste muzikant van de wereld en zei altijd dat hij het toch wel zou gaan maken. Toen dacht ik: hee, maar dat is de grootste paradox want je hebt eigenlijk een relatie met wiet, in plaats van met mij. Daarom zing ik vanuit zijn perspectief. Je krijgt helemaal niks voor elkaar maar ik heb het idee dat Mary Jane je influistert dat het wel zo is. Dat vond ik zo’n grappige tegenstelling.”

Geen controle

“Dus dat. Het is dus niet vanuit mijn eigen belevingswereld. Het is heel flauw hè, maar als ik heel eerlijk ben, dan ben ik altijd zo druk maar als ik blow dan heb ik geen controle en daar kan ik niet zo goed tegen. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet onder controle heb als ik dingen zeg, of als ik dingen probeer te doen. Iets heel simpels krijg ik dan al niet meer voor elkaar. En eigenlijk wil ik dan alleen maar slapen. Ik heb het nooit echt gedaan, maar elke keer als ik het deed dan gebeurde precies hetzelfde, dan was de avond eigenlijk voorbij omdat ik dan wilde pitten, of omdat ik dingen wilde doen en ik kreeg het niet voor elkaar. Dus ik ben niet een heel positieve blower ben ik bang...”

Het kwam echt binnen

“Een Amerikaans blog had geschreven dat het een ‘anti perfectionist anthem for non conformists’ is. Super lange titel, maar die vonden het dus iets tegen perfectionisme en helemaal te gek en toen hadden ze nog niet eens per se wiet erin genoemd - maar daar gaat het wel over. Dat is het leuke aan liedjes, dat iedereen het op z’n eigen manier kan lezen en opvatten. Er was ook een jongen die zei (zet stonede stem op): ‘Wauw man, Mary Jane kwam wel echt binnen... Ik was aan het smoken en toen hoorde ik het en ik dacht wauw!’ Toen dacht ik: kwam binnen?! Het is een heel sarcastisch liedje eigenlijk. Toen ik het schreef had ik me niet echt bedacht dat mensen er door geraakt zouden kunnen worden. En dat gebeurt dus toch wel.”

Geheim

“Uiteraard heb niks tegen hasj of wiet. Het is heel grappig, mensen bieden me nu wel wiet aan bij shows en zo, maar dat sla ik heel beleefd af. Verklap ik nou het grote geheim, moeten we dit wel publiceren? Ben je nou niet heel erg teleurgesteld?” En Judy lacht haar sprankelende, welgemeende lach: “Ik zal het voortaan verzamelen en doneren aan Highlife, OK?” www.judyblank.com Door: Arjan van Sorge