GOAT | Samen met het publiek de geest verruimen
Een band interviewen waarvan de leden al zo’n tien jaar onbekend zijn en dat graag willen blijven, is niet heel eenvoudig. Laat het dan ook nog Zweden zijn, die over het algemeen niet als praters te boek staan en dan is het helemaal raak. Gelukkig is het verhaal achter de sektarisch aandoende afrobeat trance rockers van Goat interessant genoeg.
Al eerder, om precies te zijn in 2012, werd in Highlife aandacht besteed aan de Zweedse wereldbeats van Goat. En dat is niet zo vreemd, want de groep heeft alles in zich wat ze geschikt maakt voor de kolommen van het lifestyle blad voor blowers en growers, zoals de psychedelische muziek, de kleurrijke kostuums, de geheimzinnigheid waarmee de bandleden omgeven zijn, en de krankzinnige historie van de band. Zoals ze die zelf vormgegeven hebben dan.
Volgens de band is er in Korpilombolo ooit een medicijnman neergestreken, waardoor er een rijke traditie rondom voodoo ontstond.
Voodoo in Zweden
Naar eigen zeggen komen ze uit Korpilombolo uit het noorden van Zweden, een stadje van zo’n 500 zielen aan de grens met Finland. Met voorsprong het qua naam meest Afrikaans klinkende plaatsje van Scandinavië, zo veel is zeker. Volgens de band is er ooit een medicijnman neergestreken, waardoor er een rijke traditie rondom voodoo ontstond. Christelijke kruisvaarders maakten daar een einde aan en lieten weinig meer over van Korpilombolo. De inwoners die het vege lijf konden redden, legden vervolgens een vloek op die plek.
Traditie
Een mooi verhaal, zeker, maar of het ook klopt is maar de vraag. In ieder geval schijnt Goat nu Goteborg als vertrekpunt te hebben, de derde grote stad van Zweden. Maar Korpilombolo zal toch altijd in hun hart blijven... Een paar bandleden zijn daar immers ooit begonnen met elkaar muziek te maken, van kinds af aan en als onderdeel van een plaatselijke traditie van de gemeenschap. Daar zouden ze jarenlang mee verder zijn gegaan, in steeds verschillende formaties. Er schijnen nog zo’n drie originele leden van over te zijn, die dan steeds door andere muzikanten worden bijgestaan.
Vrijheid
Een interview met Goat dus, via e-mail want dat laat weinig los over de identiteit van de persoon aan de andere kant, precies zoals de band het graag wil. Gevraagd naar wie we nou precies voor ons hebben, is het antwoord dat de naam niet belangrijk is. “Maar je kan me Elton X van Bayruth noemen.” Een even duur klinkende als nietszeggende naam, die nergens toe leidt en niet eens een hint geeft van wie er achter zit – laat staan dat er wat te lachen valt. Toch vinden ze die geheimzinnigheid wel handig zo bij Goat: “Dat is nou vrijheid. Het maakt een hoop dingen een stuk makkelijker, zowel op het podium als daarbuiten.”
Statement
Het heeft ook wel iets om in deze tijden van information overload en het zodanig inleveren van privacy zodat er meer over jou bekend is dan jezelf denkt, je te verschuilen achter maskers en een niet te achterhalen groepsidentiteit. Om niet te zeggen: zoiets is een statement. Goat geeft er een signaal mee af dat het er niet toe doet wie je bent, maar dat het om de muziek en de beleving ervan gaat, dat zij slechts het doorgeefluik naar die andere wereld zijn. Knap dat ze dat al die jaren hebben kunnen volhouden, al duikt er af en toe een zegsman op die Christian Johansson heet.
Samen los komen
Volgens hem heeft het er ook mee te maken dat het in het noorden van Zweden niet gebruikelijk is om de aandacht te trekken. Het gaat erom wat je doet, niet wie het doet. Zo betrek je de muziek niet op de personen daarachter en zijn de luisteraars en de muzikanten enkel met elkaar bezig via de muziek. Niet onbelangrijk bij Goat, dat zowel op de plaat als live met hun geluid een staat van trance probeert te bereiken. “Dat is echt wat we met het publiek willen doen, met z’n allen los komen, samen de geest verruimen.”
Opzwepende afrobeat
En dat is waar Goat vaak moeiteloos in slaagt, ook op festivals als bijvoorbeeld Lowlands, Glastonbury, Roskilde, Pukkelpop en Coachella. De basis van de muziek vormen jams. Er worden geen liedjes gespeeld als ze samen oefenen, maar er wordt muziek gemaakt. Iedere keer is dat anders, zeker met steeds weer andere mensen erbij. Maar wat duidelijk op de voorgrond staat is de opzwepende, zinderende afrobeat of andere tribale ritmes, zonnige gitaartjes, ronkende bas en repeterende zang. Aangevuld met hippiedingetjes als vrolijke blokfluitriedeltjes, dromerige akoestische gitaarakkoorden, handgeklap en trommeltjes.
In de modder
Dezelfde muzikale ingrediënten als op de vorige albums, World Music uit 2012, Live Ballroom Ritual uit 2013 en Commune uit 2014, plus de talloze EP’s, cassettes en singletjes die ze daarnaast uitgebracht hebben. Wat dat betreft is er in al die jaren niet veel veranderd, al klinken er stemmen vanuit de muziekpers dat het laatste album wat meer richting pop en folk gaat. Daar is Elton X van Bayruth het trouwens niet mee eens: “Ik zou willen zeggen dat het geluid deze keer meer in modder begraven is dan trippend door de ruimte. Maar er is wel meer los gejam op deze plaat. Folkier, zeker. Maar poppier? Niet echt, in mijn oren dan.”
Plezierig proces
Of het hier de ontkenningsfase betreft, muggenzifterij, of simpel gekibbel over muzikale details die de rest van de wereld koud laten, het maakt niet uit, het stelt uiteindelijk niet zoveel voor. Het gaat tenslotte om de weg ernaartoe en dat is allemaal prima verlopen. “Een album is nooit een noodzaak, het zou een plezierig proces moeten zijn en dat was het ook. We hebben een hoop materiaal gemaakt, met voor het grootste deel dezelfde mensen als ervoor, met sommige oudgedienden en wat nieuwe aanwas.”
Energiek
Een soort duiventil dus waar muzikanten in- en uitlopen, en dat schijnbaar in goede harmonie. Dat is dan heel anders dan een andere Zweedse groep waar de bandleden schuil gaan achter hun kostuums, namelijk Ghost. Maar die mengen hun show vol seventies rock met occulte en satanische verwijzingen, iets wat wellicht iets meer stress geeft. Anders dan de energieke en geestverruimende wereld van Goat, waar alles meer gericht is op het samenzijn en het met elkaar de muziek beleven.
Praten over drugs
Trippy stuf is het zeker, en wel zodanig dat het de vraag oproept of hier ook misschien drugs in het spel zijn. “We vinden het niet tof om in interviews over drugs te praten, maar dit is voor Highlife magazine, dus laten we het erop houden dat net zoals in de maatschappij in het algemeen, de leden van Goat verschillende middelen kunnen waarderen.” Of dat dan wiet of hasj betreft en of en hoe en wanneer dat gebruikt wordt, kan de woordvoerder niet duidelijk maken: “We houden allemaal van uiteenlopende dingen en dat accepteren we van elkaar.”
Gevraagd naar wie we nou precies voor ons hebben, is het antwoord dat de naam niet belangrijk is. “Maar je kan me Elton X van Bayruth noemen.”
Het is nu makkelijker
Over wat de visie van Goat is op het reilen en zeilen in Zweden als het op wiet en hasj aankomt, krijgen we niet veel duidelijkheid. Vooral de situatie in Korpilombolo is waarschijnlijk een aspect van het Zweedse drugsbeleid waar de gemiddelde Highlife lezer vast meer van wil weten, en dan zeker uit de eerste hand. Maar helaas, Elton X van Bayruth komt niet verder dan dat het in het Scandinavische land “tegenwoordig makkelijker is om wiet te verkrijgen dan een paar jaar geleden”.
Goed, slecht
Ook over het bezoek aan coffeeshops laat de zegsman van de band alles in nevelen gehuld. Toch moeten een of meerdere muzikanten daar ooit geweest zijn, want hij antwoordt dat “ze soms goede ervaringen hadden, en ook wat slechte”. Wat ze dan meegemaakt hebben zal misschien ooit nog wel eens duidelijk worden... Over een ander belangrijk gegeven van de band is de geitgesprekspartner wat meer wijdlopig van antwoord, en dat betreft de bijzondere kledingsstukken die ze aan hebben. “Die betekenen allemaal iets verschillends voor de personen door wie ze gedragen worden. Ze zijn gemaakt door de neef van Tommy Hilfiger.”
Rust
OK, voor de geit ermee, wat gaat de toekomst brengen? “We zijn volop bezig met het uitbrengen van het album, en we waren vlak voor dit interview onderdeel van een film. Daarna gaan we genieten van een welverdiende rust.” Daar kan de schrijver van dit stukkie zich trouwens helemaal in vinden, die is ook wel even toe aan iets rustgevends zonder gemekker. En lekker luisteren naar hun vierde album Requiem, dat een fantastische plaat is geworden.
