De acceptatie van cannabis heeft nog een lange weg te gaan in Oost-Europa

Minder dan drie uur. Zolang duurt een vlucht van Amsterdam naar Kiev. Dat is korter dan wanneer je naar de Canarische Eilanden of Kreta vliegt. Toch gaan maar weinig Nederlanders naar de hoofdstad van Oekraïne. Dat is jammer, want er is veel te zien. Bovendien is het er in de lange zomer warm zat. En ze hebben nog heel fijne stadsstranden ook. Vorige zomer verkende ik vooral de Balkan. Daar zijn nogal wat verschillende landen. Het voormalige Joegoslavië telt al zeven (!) aparte staten: Slovenië, Kroatië, Servië, Bosnië-Herzegovina, Kosovo, Montenegro en Macedonië. Ik keek verder rond in Bulgarije en Albanië. Prachtige landen, een fijn zomers klimaat, een vriendelijke bevolking en als je goed kunt zoeken is er overal wel wiet te vinden. In het ene land makkelijker dan het andere, maar de mogelijkheden zijn er. [caption id="attachment_16568" align="alignnone" width="500"] Hennepproducten in Kiev[/caption]

Polen: eerste Cannabis Beurs

Dit jaar zat ik wat noordelijker. De zomertrip van 2017 begon in Warschau in Polen. Daarna was Kiev in de Oekraïne aan de beurt, waarna een drie weken durende rondreis in Roemenië op het programma stond. Van deze drie landen is Polen het meest vriendelijk voor cannabis. Het is ook het meest Westers georiënteerde land van dit trio. In de Poolse hoofdstad Warschau of in andere grote steden hoef je niet ver te zoeken naar je favoriete plant. Vooral in de parken en rond alternatieve uitgaansgelegenheden moet je gewoon je neus volgen. De zoete wietgeur leidt je onherroepelijk naar een groepje vriendelijke blowers. Zij laten je of gratis meegenieten van de eigen rookwaar, of ze helpen je voor een prijsje aan je eigen voorraad. Ondanks de conservatieve regering die de macht heeft in Polen gaat het de cannabisbeweging in Polen redelijk voor de wind. Medicinale cannabis is min of meer gelegaliseerd. En eind september is de eerste heuse Cannabis Beurs in Warschau. Kortom, het gaat de goede kant op in Polen. [caption id="attachment_16569" align="alignnone" width="500"] Bongs te koop[/caption]

Next stop: Kiev

Next stop: Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. Na een vlotte rit vanaf het vliegveld naar ons huurappartement vlakbij het centrale Maidanplein in het hartje van Kiev verkennen we het centrum voor het eerst. Het is bloedheet in augustus, rond de 35 graden. We hebben amper vijf minuten gelopen of de eerste straathandelaren komen al op ons af. Het zijn boekverkopers en ze vragen ons of we interesse hebben in Mein Kampf van Adolf Hitler. Huh, zien wij eruit alsof we daarin geïnteresseerd zijn? Ik hoop het niet toch. Een minuut later worden we gepasseerd door een skinhead in shorts, die op zijn benen een levensgrote tattoo van een hakenkruis heeft. Een zakenman in snel pak sist even een afkeurend tsk, maar verder loopt iedereen met een ruime boog om de gespierde jongeman heen. Op dezelfde middag krijgen we nog een keer Mein Kampf aangereikt. In de resterende week nooit meer. Een bizar toeval? [caption id="attachment_16570" align="alignnone" width="500"] ‘Psychedelic Smoking Accessories’[/caption]

Conflict

Toch is er wel degelijk een rechts-extremistische beweging in Oekraïne. Die is in meer of mindere mate overal wel aanwezig in Europa, maar Oekraïne ligt aan de frontlijn met Rusland, dus heeft het land een speciale statas. Vooral nadat de Europese Unie opzichtig in de nationale politiek roerde, met als gevolg dat er een revolutie ontstond en de Russisch gezinde regering plaats maakte voor een Westers georiënteerd bewind. In het oosten van het land leidde dat tot een opstand van Rusland-getrouwen. De Krim werd door Poetin geannexeerd en een deel van het land in het oosten feitelijk ook. Er is een continue conflict gaande met Rusland, dat geen oorlog wordt genoemd, maar wel tot een strijd heeft geleid die al duizenden doden tot gevolg heeft gehad. Overal in Kiev zie je foto’s van militairen en vrijwilligers die zijn omgekomen.

Geweld

Geen wonder dat het Oekraïense nationalisme opleeft. Want wie wil niet zijn land verdedigen? Spijtig genoeg gaat dit wel met excessen samen. Zo werden pro-cannabis demonstranten in 2016 bij een demonstratie voor acceptatie van cannabis in elkaar geslagen en gemolesteerd omdat zij niet-vaderlandslievend waren. Geen wonder dus dat de lokale blowers redelijk voorzichtig zijn. We waren ruim een week in Kiev, maar merkten eigenlijk maar op één locatie waar er wat meer relaxed werd gedaan over wiet. Dat was in het Hidropark op een eiland in de Djnepr rivier. [caption id="attachment_16571" align="alignnone" width="500"] Kush…[/caption]

Blowen

Er was een erg relaxte vibe, althans op de plek waar wij waren, en er werd (een beetje stiekem) geblowd. Het lukte ons zelfs om wat wiet (doobasa) te scoren. Niet de beste kwaliteit, maar You Can’t Always Get What You Want. Vloeitjes en tabak scoren was nummer twee, want no way dat je deze takken en gruis en her en der wat toppenresten zelf kon roken. We stegen meteen sky-high op na deze blunt, maar of dat kwam door de wiet (?) of de tabak, we gissen er nu nog naar. Een fijne high was het in ieder geval niet. De volgende dag vonden we bij toeval een paar winkels waar hennepkleding en andere hennepproducten verkocht werden. Cannabis is dus niet totaal onzichtbaar in Kiev, maar je moet er wel naar zoeken.

Weinig teelt

Na Polen en Oekraïne besloten we onze Oost-Europese rondreis in Roemenië. Net als in Kiev is cannabis hier streng verboden. Volgens ons contactpersoon in Brasov wordt er in het land ook amper cannabis geteeld. “Veel wat we roken komt uit Bulgarije. De politie is erg streng en veel mensen kennen cannabis niet eens. Hier doen we meer aan drinken. Illegaal wiet verbouwen gebeurt zelden, we doen meer aan illegaal drank stoken, haha.” Hij raadt ons af om zomaar op straat rond te gaan vragen om wiet. “Je weet nooit wat je in handen krijgt. Plus de politie is erg streng. Vooral als buitenlandse toerist kan je dat veel geld kosten.” En dan met een knipoog: “Maarruh… heb je wiet nodig dan. Ik kan wel wat voor je regelen.” Helaas werd die transactie twee keer uitgesteld. En toen waren we alweer terug in Amsterdam. Waar we niet voor de eerste keer beseften dat ondanks veel tekortkomingen rond ons gedoogbeleid er toch ook veel voor te zeggen valt. We doen het zo slecht nog niet. Vergeleken met Oost-Europa. Door: Rob Tuinstra