Bergen verzetten voor medische marihuana

Afzien, kapot zitten en puur op wilskracht de meet halen is voor wielerprofs al geen lolletje. Wat het voor slecht getrainde amateurs betekent, hebben de vijftien deelnemers aan de Medical Cannabis Bike Tour 2013 in een driedaagse etappekoers door het woeste Spaanse bergland aan den lijve ondervonden. Als Team Cannabis na 380 kilometer het GrowMed beursterrein in Valencia opdraait is de euforie enorm. Stuk voor stuk hebben de rijders hun demonen verslagen - en daarmee ook nog eens 50.000 euro voor medisch cannabisonderzoek bij elkaar gefietst.

Afzien, kapot zitten en puur op wilskracht de meet halen is voor wielerprofs al geen lolletje. Wat het voor slecht getrainde amateurs betekent, hebben de vijftien deelnemers aan de Medical Cannabis Bike Tour 2013 in een driedaagse etappekoers door het woeste Spaanse bergland aan den lijve ondervonden. Als Team Cannabis na 380 kilometer het GrowMed beursterrein in Valencia opdraait is de euforie enorm. Stuk voor stuk hebben de rijders hun demonen verslagen - en daarmee ook nog eens 50.000 euro voor medisch cannabisonderzoek bij elkaar gefietst.

We hebben geluk. Spanje haalt opgelucht adem wanneer we op april in Madrid neerstrijken. Ook in Spanje heeft de winter ongekend lang huisgehouden, maar uitgerekend op de dag dat wij aankomen breekt voor het eerst de zon uitbundig door, en al snel stijgen de temperaturen tot boven de 25°C.

Fietsgekken

Na een nacht in Madrid worden we door het Paradise Seeds busje bij ons hotel afgehaald voor de korte trip naar onze startplaats, het 150 inwoners tellende gehucht Budia. De fietsen worden uitgepakt en, zoals dat onder fietsgekken gaat, uitgebreid bewonderd. Het is een bonte verzameling karretjes, van robuuste mountainbikes, schitterende stalen vintage klassiekers tot geavanceerde aluminium- en carbonfietsen die meer kosten dan een bovenmodaal maandsalaris. De voorpret bereikt een hoogtepunt als de wielerkleding wordt uitgepakt. We zijn onder de indruk van de professioneel ogende setjes, waar sponsors als Rabo en Garmin zijn vervangen door klinkende namen uit de cannabusiness. Echt kicken!

Het vijftien rijders tellende team bestaat uit een gevarieerd gezelschap. Er is een Oostenrijker, de ijzersterke Harry van growshop Bushdoctor, vier bikkelharde Slovenen, en twee Hollandse meiden die vooral in beklimmingen nog heel wat mannen voor schut zullen zetten. De jongste rijder, Lucs zoon en klimrevelatie Zanur, is nog maar 17, Peter is met zijn 69 jaar de oudste, maar zeker niet de minste. Integendeel. De verzorging is in goede handen van een tweetal Britten die een studie maken van de positieve effecten van cannabis op sport, de volgauto's worden bemand door de altijd goedgemutste Hagenezen Alex 'Happy Smile' en zijn Roos, en niet te vergeten de onvolprezen Patrick, AKA Ali Baba.

On the road

Nadat we op 16 april voor de eerste etappe van 125 km van start zijn gegaan vormen zich al snel allianties van rijders die ongeveer hetzelfde vormpeil hebben, of een natuurlijke voorkeur hebben voor beklimmingen of juist afdalingen. Opmerkelijk is bij het fietsen altijd weer hoe snel de conditie zich verbetert. Klinken rijders bij de eerste beklimmingen nog of ze acuut op het zuurstofapparaat moeten worden aangesloten, al op de tweede dag worden de hellingen met veel meer souplesse genomen. Regelmatig wordt het peloton uit elkaar geranseld, nu eens door een wel heel steile of lange beklimming, dan weer door duizelingwekkende afdalingen waarbij zelfs de volgwagens ons niet kunnen bijhouden. Maar telkens vinden we elkaar weer terug. Als iemand een lekke band heeft, of klimwonder Roos wordt geteisterd door een steeds weer van de tandwielen aflopende ketting, is er telkens wel een strijdmakker die zich over de achterblijver ontfermt, hoe groot de verleiding ook is om het tempo vast te houden en bij het voortjagende peloton aan te klampen.

De nachten brengen we door in comfortabele appartementen, net als echte wielrenners met twee man op een kamer. Goddank zijn de bedden goed en de douches heet. Het Spaanse levensritme breekt ons daarbij wel op; als je om een uur of 5 over de meet rijdt en pas rond half 11 aan tafel kunt, zit er niets ander op dan met een volle maag naar bed te gaan – iets wat al snel slaaptekorten oplevert als Patrick om 7 uur 's morgens door de megafoon luidruchtig het ochtendreveil kraait. 

“De kick die je krijgt door al fietsend je grenzen dag na dag te verleggen is fenomenaal.„

Doping

Dat er zoiets als een runner's high bestaat is al langer bekend. Dat je ook door fietsen in een ongekend euforische staat kan raken, daar hoor je nooit iets over. Toch is de kick die je krijgt door al fietsend je grenzen dag na dag te verleggen fenomenaal. Uiteraard wordt de MC Bike Tour gekleurd door doping, al blijft het gebruik van prestatiebevorderende middelen beperkt tot cannabis. De zachtaardige Sloveense rastaman Jan, door zijn landgenoten vanwege zijn ranke lichaamsbouw 'Sprietje' genoemd, is voor mij een beetje onze mascotte. Aan helmen doet hij niet. Met alleen Jah en een fraaie collectie rastapetten redt hij het ook wel. Tijdens een van de zeldzame vlakke stukken vertelt hij me dat hij veel aan sport doet, en daar altijd – puur – bij blowt. Zo speelt hij met een clubje vrienden voetbal. “Als we allemaal hebben geblowd voor een wedstrijd zijn we onverslaanbaar. We worden als het ware telepathisch.” Ook het drietal Hagenezen dat door coffeeshop Dizzy Duck is afgevaardigd steekt regelmatig een spliffje op, al zie ik het gebruik gaandeweg de koers wel afnemen.

Kippenvel en tranen

Op de laatste dag worden we bij het vertrek juichend uitgezwaaid door een meute razend enthousiaste schoolkinderen. Kippenvel! Helaas verloopt de MC Bike Tour niet zonder ongelukken. Op een stuk onverharde weg gaan drie renners in een bocht onderuit. Als door een wonder blijft de schade beperkt tot wat schaafwonden, al moet pechvogel Jaka zich in een ziekenhuis laten controleren op breuken. Gelukkig valt ook bij hem de schade mee.

Als we in gesloten formatie de buitenwijken van Valencia binnenrijden, zie ik bij enkele medereizigers tranen opwellen. Zelf houd ik het ook nauwelijks droog. Ik heb het gevoel dat we een legereenheid zijn die na zware veldslagen trots terugkeert naar de thuisburcht.Het is ook niet niets, wat we hier in drie dagen tijd hebben gepresteerd. Het gevoel houdt niet lang stand; de sterkste mannen van het peloton willen nog even laten zien dat ze nog lang niet zijn leeggereden en spurten in een machtige demarrage weg. Ondanks de straffe tegenwind scheuren ze met een razende vaart van meer dan 40 km per uur richting Middellandse Zee. Ik zet alles op alles, maar krijg het gat niet dichtgereden. Pas vlak voor het stadscentrum vinden we elkaar terug. Als we tegen vijf uur het beursterrein opdraaien worden we verwelkomd door een juichend welkomstcomité. Het is volbracht!

Voor alle deelnemers, rijders én verzorgers, is de MC Bike Tour een weergaloos en hartverwarmend avontuur geweest. Met heel veel dank aan de vele sponsoren kan equipeleider Luc op de GrowMed beurs in Valencia een cheque van maar liefst 50.000 euro overhandigen aan de Spaanse professor Guillermo Valesco. We hebben onszelf niet voor niets helemaal tot gort gereden, en dat is een schitterende bekroning van een toch al onvergetelijke ervaring. Hopelijk melden zich voor de derde editie nog meer renners!