Bekeerd door de wiet!

Ze figureerden in het tv-programma ‘Weird Weekends' van Louis Theroux, traden op in talloze talkshows, werden bewonderd door neo-nazi's en gehaat door tegenstanders. De Amerikaanse tweelingzusjes Lamb en Lynx Gaede waren dan ook voer voor psychologen en talkshow-hosts, want samen vormden ze al op 13-jarige leeftijd het nazistische rockbandje Prussian Blue. Maar sinds de meisjes mediwiet hebben ontdekt voor hun lichamelijke kwalen, zijn ze om! De haat-kutjes van weleer zijn nu peaceloving hippies!

Ze figureerden in het tv-programma ‘Weird Weekends’ van Louis Theroux, traden op in talloze talkshows, werden bewonderd door neo-nazi’s en gehaat door tegenstanders. De Amerikaanse tweelingzusjes Lamb en Lynx Gaede waren dan ook voer voor psychologen en talkshow-hosts, want samen vormden ze al op 13-jarige leeftijd het nazistische rockbandje Prussian Blue. Maar sinds de meisjes mediwiet hebben ontdekt voor hun lichamelijke kwalen, zijn ze om!  De haat-kutjes van weleer zijn nu peaceloving hippies!

Het was een bizarre uitzending van ‘Weird Weekends’, bijna tien jaar geleden inmiddels, die velen nog lang bij is gebleven. In het vlijmscherpe tv-programma van Louis Theroux ging de Britse programmamaker op zoek naar extreme subculturen binnen de huidige Amerikaanse samenleving. Al snel stuitte hij daarbij op een vreemd en griezelig fenomeen in de Amerikaanse staat Montana.

Lamb (r.) en Lynx Guede ten tijde van hun nazi-bandje Prussian Blue.

Ku Klux Klan

Daar, in het thuisgebied voor rednecks, Ku Klux Klan-figuren en andere neo-nazi’s, was een nazibandje opgericht dat begon op te vallen tussen de vele andere haatbandjes en dat snel aan populairiteit won. Prussian Blue heette het bandje, dat bestond uit de piepjonge tweelingzusjes Lamb en Lynx Gaede, beiden 13 jaar oud op dat moment. De zusjes hadden al vanaf hun elfde liedjes gezongen voor hun neo-nazi achterban, en de moeder van de twee, April Gaede, besloot dat het tijd werd om het wat professioneler aan te pakken. Lamb en Lynx zongen liedjes waarin de Holocaust werd ontkend, waarin Hitler als een held werd vereerd en waarin verder alles en iedereen die niet 100% blank was het moest ontgelden. Hun repertoire was nog het best te omschrijven als haatpop.

Extreme denkbeelden

Moeder April had geen enkele moeite met het repertoire van haar piepjonge dochters. Integendeel, al snel bleek dat zij de drijvende kracht was achter de oprichting van de nazimeisjes band. En ook April had het niet van een vreemde. Haar vader, een boer, droeg bijvoorbeeld altijd een swastika op zijn koppelriem en leerde zijn dochter dat Hitler de kwaadste nog niet was, dat de Holocaust een verzinsel was en dat de overheid alleen maar werd bestuurd door joden. Trots liet de oude baas naar verluidt elke ochtend een hakenkruisvlag fier wapperen op zijn erf. Duidelijk werd ook dat de meisjes van 13 eigenlijk niet veel meer verweten kon worden dan dat zij hun verderfelijk racistische moeder onvoorwaardelijk volgden in haar extreme denkbeelden. Een paar voorbeelden daarvan kwamen van de meisjes zelf tijdens de uitzending. Lamb: “De concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog hadden tennisbanen en zwembaden, dus konden de Duitsers nooit van plan zijn geweest om de joden te vermoorden.” Lynx: “Adolf Hitler was een groot staatsman die alleen maar het beste wilde voor zijn eigen ras.” Een mooi stukje televisie was het zeker. Verbijsterend, lachwekkend en kwaadmakend tegelijk.

Mediwiet

Lamb en Lynx nu: vredelievende hippies en bloemenmeisjes.

Nu, bijna tien jaar later, blijkt de nazi-tweeling echter volkomen bekeerd te zijn. Amerikaanse bladen berichtten over het feit dat de meisjes de laatste jaren veel werden geplaagd door lichamelijke aandoeningen. Lynx had zodanig last van haar rug dat ze depressief werd. Bij Lamb werd een tumor verwijderd. De laatste heeft ook een zeldzame aandoening waarhij haar slokdarm niet goed functioneert. Als pijnstillers kregen beiden OxyContin voorgeschreven, een opium-derivaat. Lamb bleek niet goed te reageren op de pijnstillers en kreeg door haar huisarts medicinale cannabis voorgeschreven. Niet veel later volgde Lynx hetzelfde traject. De mediwiet had een van tevoren niet ingeschatte bijwerking op de meisjes: ze verloren hun nazistische denkbeelden. Prompt  stopten ze met hun haatbandje, gooiden ze de swastika’s af en gingen ze een normaal leven leiden.

Wisten niet beter

Programmamaker Louis Theroux was te gast bij het knusse nazi-gezinnetje. In het midden de moeder van de tweeling, April Guede.

Lamb, die nu meubelrestaurateur is en nog steeds bij haar moeder woont,  daarover in de pers: “We wisten eigenlijk niet beter. Wij zijn nooit naar school gegaan maar werden thuis onderwezen door onze moeder. We waren dus echte muurbloempjes zonder vrienden. Als andere kinderen bij elkaar thuis speelden, speelden wij met onze geit op een heuvel.” Lynx, die nu kamermeisje is in een lokaal hotel en op een steenworp afstand van haar ouderlijk huis woont:  “We spuiden gewoon wijsheden zonder dat we wisten waar we het over hadden.”

Dit tot grote teleurstelling van hun moeder April, die nog steeds een felle nazi is en die de ‘bekering’van haar dochters met lede ogen aanziet. Toch lijkt het tij voorgoed gekeerd, want Lamb en Lynx zijn nu zelfs voorstander van de legalisering van wiet en van de geneugten van de multiculturele sameleving. Lamb: “Het is cool om meerdere culturen door elkaar te hebben. Daar kun je alleen maar van leren en je kan het beste uit elke cultuur gebruiken.” Lynx: “Marijuana heeft mijn leven gered, daar ben ik van overtuigd. Zonder mediwiet was ik aan de pijn onderdoor gegaan. Zodra mijn zus een medical license kreeg haalde ik er ook een, en je kan wel zeggen dat ons leven sinds die tijd nooit meer hetzelfde is geworden. Gelukkig maar.”

Liefde en vrede

De meisjes hebben al hun nazi-denkbeelden bij het vuil gezet en willen niks meer te maken hebben met nazistische groeperingen. “We willen alleen nog maar met liefde en vrede bezig zijn,” zegt Lamb nu, “Ik denk dat dit ook onze bestemming was. Wij komen uit een achtergond van haat, maar zijn nu healers die liefde en positiviteit uitstralen.” Lynx: “Het was best wel leuk om een bandje te vormen, maar we hadden nooit zo in een politiek richting gedreven mogen worden. Voor we goed en wel beseften waren we als 13-jarigen het gezicht geworden van een politiek systeem dat we nu met klem verwerpen. We begrepen er eigenlijk helemaal niks van en wilden alleen maar met muziek bezig zijn.”

Eind goed al goed, zou je zeggen. Maar als er nog wat wordt doorgevraagd aan de meisjes, blijkt dat ze hun waandenkbeelden nog niet helemaal kwijt zijn geraakt. Gevraagd over hoe ze nu over de Holocaust denken antwoordt Lynx: “Ik denk dat bepaalde dingen gebeurden. Ik denk ook dat veel verhalen verkeerd begrepen zijn over de Holocaust. Ik bedoel, Hitler was niet de meest vredelievende man op aarde, maar dat waren Stalin en Churchill ook niet. Ik ben het gewoon niet eens met iedereen die toen leefde.” Het vergif dat moeder April hun hele leven lang in de dochters heeft gespuid, is dus nog niet helemaal verdwenen. Misschien moeten de meisjes nog veel meer joints opsteken.