€100.000 voor medisch onderzoek bijeen gefietst!
Ze komen uit heel Europa en zelfs Noord-Amerika. Noren, Spanjaarden, Britten, Duitsers, Fransen, Amerikanen, Duitsers, Slovenen en een Canadees. De Medical Cannabis Biketour wordt steeds internationaler! Vier vrouwen tel ik zelfs, dat kan de prestaties van de heren renners alleen maar ten goede komen. Onze uitvalsbasis is het stadje Onda, waar het cannabis-circus de dag voor de start is neergestreken in een onpersoonlijk hotel. Het Spaanse voorjaarszonnetje zorgt voor een aangename temperatuur. Een lichte bummer is de wind, die strak uit het noorden waait. Shit, precies de richting die we morgen op moeten. Maar we kunnen nu niet meer terug: de sponsoren die deze nu al historische cannabishappening mogelijk maken rekenen op ons. Alles voor de wetenschap!
Ze komen uit heel Europa en zelfs Noord-Amerika. Noren, Spanjaarden, Britten, Duitsers, Fransen, Amerikanen, Duitsers, Slovenen en een Canadees. De Medical Cannabis Biketour wordt steeds internationaler! Vier vrouwen tel ik zelfs, dat kan de prestaties van de heren renners alleen maar ten goede komen. Onze uitvalsbasis is het stadje Onda, waar het cannabis-circus de dag voor de start is neergestreken in een onpersoonlijk hotel. Het Spaanse voorjaarszonnetje zorgt voor een aangename temperatuur. Een lichte bummer is de wind, die strak uit het noorden waait. Shit, precies de richting die we morgen op moeten. Maar we kunnen nu niet meer terug: de sponsoren die deze nu al historische cannabishappening mogelijk maken rekenen op ons. Alles voor de wetenschap!
Ze komen uit heel Europa en zelfs Noord-Amerika. Noren, Spanjaarden, Britten, Duitsers, Fransen, Amerikanen, Duitsers, Slovenen en een Canadees. De Medical Cannabis Biketour wordt steeds internationaler! Vier vrouwen tel ik zelfs, dat kan de prestaties van de heren renners alleen maar ten goede komen. Onze uitvalsbasis is het stadje Onda, waar het cannabis-circus de dag voor de start is neergestreken in een onpersoonlijk hotel. Het Spaanse voorjaarszonnetje zorgt voor een aangename temperatuur. Een lichte bummer is de wind, die strak uit het noorden waait. Shit, precies de richting die we morgen op moeten. Maar we kunnen nu niet meer terug: de sponsoren die deze nu al historische cannabishappening mogelijk maken rekenen op ons. Alles voor de wetenschap!
1e etappe: Onda -Tortosa, 130 km
We hadden ons nog zo voorgenomen op tijd te vertrekken, maar dat bezoek aan de pizzeria gisteravond was toch een tikje uit de hand gelopen. De bierconsumptie ook trouwens. What the hell, het is prachtig weer, en die 130 kilometer lusten we rauw. Ik draag drie wielerbroeken met goed gevulde inlegkruisjes over elkaar. Over zadelpijn zal je mij niet horen. Tegen half elf peddelt het peloton Onda uit. Het vlakke land ligt er nog winters kaal bij. De route voert langs uitgestrekte mandarijnenboomgaarden en velden met amandelbomen in volle bloei. De geur is bedwelmend: aromatherapie op wielen. Na bijna 70 kilometer bikkelen tegen de straffe wind in komt de lunch als een opluchting. Geen warme pasta zoals vorig jaar, wel brood en veel, heel veel bananen. Terwijl we met de hand afgescheurde hompen stokbrood naar binnen proppen horen we het slechte nieuws: cannabis celebrity Jorge Cervantes is uit de koers gestapt! De schijfremmen van zijn fonkelnieuwe fiets blokkeerden, waardoor het langharige vedergewicht tot twee maal toe over de kop sloeg. Met al die stenen langs de weg had het een stuk slechter kunnen aflopen dan een opgezwollen hand en wat schaafwonden op de benen. De teleurstelling druipt van Cervantes’ gezicht. In zijn nu nutteloze wieleroutfitje ziet hij er uit als een sip klein jongetje. Hasta la vista, Jorge!
2e etappe: Tortosa – Selva del Camp, 118 km
Vandaag gaat het naar Selva del Camp, hoog in de heuvels. ‘Heuvels’ klinkt kinderachtig, maar dat is het voor ons goedwillende amateurs bepaald niet. Wat maakt het uit of een hoop steen maar 800 meter hoog is als de weg naar de top 30 kilometer aan één stuk door omhoog loopt? Al snel verbrokkelt de rijdersgroep, wat vanaf de heuveltoppen goed te zien is aan de verspreide geel-zwarte vlekjes die als mieren de helling opkruipen. De snelheden lopen dramatisch uiteen. De traagste klimmers slingeren met een slakkengang van 7 km omhoog, de echte dalers knallen met snelheden van wel 70 km per uur zelfs auto’s voorbij. Het blijft stevig waaien, en als de zon achter de bewolking verdwijnt wordt het gemeen koud. Tijdens de lunch vouwt verzorger Alex uit kartonnen dozen isolatieplaten die een paar dames onder hun truitjes schuiven. Sexy!
Leuk trainingsritje!?
Het heeft iets belachelijks: nauwelijks getrainde, blowende en bierdrinkende volwassenen die spelen dat ze professionele wielrenners zijn. Maar zodra je je veel te zware lijf over het smalle reepje plastic stulpt dat een racefietszadel is, vergeet je dat je een plofkip ben vergeleken met de afgetrainde windhondjes uit het profpeloton. In zo’n onflatteus strak wielerpakje gestroopt waant iedereen zich een Cancellara, Contador of Mollema. Op een vederlicht racefietsje veranderen volwassen kerels in competitieve haantjes, dat geldt net zo goed voor de deelnemers aan de Medical Cannabis Biketour. Als je wordt ingehaald en niet kan volgen zakt de moraal als een pudding in. Kijk, daar heb je die verdomde Fransman Jean-Philippe ook weer op zijn peperdure bolide – notabene zijn reservefiets! Hij is ‘amateur’, wat in de wielrennerij betekent dat je gemiddeld 2 km per uur langzamer rijdt dan profs, die 40 km/uur tegen de wind al traag vinden. Rijdt elke week inclusief wedstrijden ruim 250 kilometer. Geen partij natuurlijk voor ons gedegenereerde cannabisten. “Leuk trainingsritje,” hoorde ik hem eerder zeggen. Coffeeshop Dizzy Ducks’ Daan uit Den Haag lijkt het niet te kunnen geloven. “Die gast fladdert zo de berg op, en nog geen druppeltje zweet te zien…” vertelt hij met een mengeling van verontwaardiging en ontzag, net voordat ook hij me kansloos achterlaat.
3e etappe: Selva del Camp – Barcelona, 128 km
Na twee dagen rijden beginnen de spieren massaal op te spelen. Kreunend en met kromme pootjes strompelen we naar het ontbijtbuffet. Gelukkig brengt cannabis ook bij spierpijn verlichting. Paradise Seeds voorman en tour-organisator Luc waarschuwt dat we vandaag voor de vuurproef staan: de bergen komen! Eerst maar eens van de ontbijttafel zien op te staan, dan kijken we wel weer verder. De eerste kilometers vallen mee. De wind lijkt niet meer zo vinnig en het landschap wordt na al die stroken varkensteelt ook idyllischer. Eindelijk rijden we door de ongerepte natuurgebieden die we in de voorgaande editie dagelijks zagen. Met ruisende wouden omzoomde stuwmeren, pittorreske dorpjes, een klaterend beekje waar we via een wankele plank overheen klauteren. Tenzij je natuurlijk Rasta Jan of Yuri heet en in volle vaart de beek doorscheurt. Langs de weg zorgt een verloren Gaudí-achtig kerkje voor een psychedelische noot. ¡Viva España, pardon... Catalunya! Jeroen en ik vertrekken eerder van de lunch om op het eerstvolgende terras een bak koffie te pakken. We zitten nog maar nauwelijks of het geel-zwarte peloton komt als een zwerm wespen in gesloten formatie aangescheurd. Indrukwekkend. Als het pak langsflitst klinkt een dreigend gezoem van rubberen banden en goed gesmeerde fietskettingen. Voor we onze kopjes kunnen leegdrinken zijn ze al achter de volgende rotonde verdwenen.
Doodsangsttherapie
Dan bereiken we de voet van ons laatste obstakel, het Garraf Massief. Veel lijkt er aanvankelijk niet aan de hand, maar naarmate we hoger komen worden de beklimmingen moeilijker. Keer op keer denk je de top bereikt te hebben, maar na iedere bocht blijkt het toch nog hoger en steiler te kunnen. Zelfs de afdaling, normaal een zwaar bevochten beloning voor een beklimming, is hels. De weg lijkt zich verticaal de afgrond in te storten. Op de slecht geasfalteerde weg staan de namen gekalkt van Horner, Valverde en andere illustere profs die ons zijn voorgegaan. Elke helling wordt gevolgd door een messcherpe haarspeldbocht waarvoor je de fiets vrijwel tot stilstand moet brengen. Daan komt – gelukkig zonder kleerscheuren en schade – ten val, Organic Earth’s Bart kan een crash ternauwernood voorkomen. Fietsen is ook doodsangsttherapie. Een niet opgemerkt steentje in een bocht kan voldoende zijn voor een leven in een rolstoel. Maar fietsen is bovenal lijden. Je beenspieren branden, je schouders schreeuwen om een massage en je weet niet hoe je je kont moet draaien om die pijn even niet te voelen. Alles en iedereen vervloekend zwoeg je voort, met maar één doel voor ogen: de rit uitrijden.
Tijd voor de laatste kilometers! Terwijl mental coach en duizendpoot Patrick vanuit de bus hysterisch door de megafoon kakelt, rijden we in bijna militaire slagorde de voorsteden van Barcelona door. Voorbijgangers blijven verrast staan en joelen aanmoedigingen. Kinderen rennen juichend met ons mee. Ouderen stoten elkaar aan en lezen glimlachend de teksten op onze shirts. We laten onze fietsbellen vrolijk rinkelen, het lijkt wel een gamelan-orkest op wielen. Lang voor de stadsgrens in zicht komt valt de duisternis in, en het worden nog een zenuwslopende laatste tien kilometers, nerveus laverend tussen de auto’s die van alle kanten uit invoegstroken opdoemen. Maar dan verschijnt eindelijk het beursgebouw van Spannabis. We zijn drie dagen, 400 kilometer, 220 bananen, 330 müslirepen en 100.000 euro aan sponsorgeld verder. De Medical Cannabis Bike Tour 2014 zit er op. Missie volbracht!
Met dank aan alle sponsoren, onze begeleiders en mental coaches Tim en Christopher, Doc Medique, koerskomiek en fietsenfluisteraar Gerard, Alex en Roos, Patrick, Kees, Luc en Matej.
E
Exitable
