Inna de Yard

Mensen die blowen zijn gelukkiger

 
Inna de Yard gaat over levende legendes van Jamaica die in een open lucht studio weer pure rootsreggae opnemen. Een van die kleurrijke oudgedienden is Winston McAnuff. Highlife spreekt hem als hij even terug is in Frankrijk, inmiddels zijn tweede - soort van - thuisland.
Winston McAnuff (1957, Mandeville Jamaica) komt net terug uit Duitsland, waar hij voor het onder de aandacht brengen van hun nieuwe album op een toertje was met de Franse accordeonist Fixi. En nu zit McAnuff oftewel Electric Dread in Parijs. “Het was heel tof! De laatste show was op het ska en reggae Freedom Sounds Festival, en het was het beste concert in jaren werd er gezegd.”

Vroege waardering

Een unieke combinatie, waar we zeker nog meer van gaan horen. “We hebben voor drie albums getekend, met Chapter Two Records en Wagram Music, en nu zitten we op het tweede album.” Sinds de jaren tachtig komt Winston al in Frankrijk, een van de weinige landen buiten Jamaica waar zijn zang, composities en optredens al vroeg gewaardeerd werden. “Vooral in Bordeaux zit een sterke connectie.”

De wortels van reggae

Achttien jaar geleden kwam Winston voor het eerst sinds lange tijd weer in Frankrijk, toen hij een concert deed voor Patate Records met de Godfather van de Rocksteady, de in 2008 overleden Alton Ellis. “Ik wam toen ook de gasten van Makasound tegen, Romain Germa en Nicolas Maslowski, en de rest is geschiedenis. Sinds die tijd werken we samen.” Van de twee labelbazen komt het idee van Inna de Yard vandaan. Inna de Yard is bedoeld om liedjes uit te brengen die simpel en ongecompliceerd opgenomen worden op de binnenplaats van een studio, net zoals dat vroeger gedaan werd in de yards. Een of meerdere stemmen, akoestische gitaren en wat percussie – dat is het. Rootsier dan dat kan rootsreggae niet. Terug naar de wortels van reggae.

Malcolm X

De muziek van Inna de Yard is uitgegeven op cd en vastgelegd op film. Uiteraard mogen optredens niet ontbreken, en dat gaat wat Nederland betreft in juni gebeuren, met behalve Winston McAnuff ook nog Horace Andy, Cedric Myton van de Congos, Kiddus I van de Rockers, Ken Boothe en nog wat anderen. Het zal wat worden, die Europese tournee van fantastische, ervaren en diep eigenzinnige muzikanten. Winston zal vast en zeker zijn lied over Malcolm X spelen, dat dateert uit de begintijd van zijn muzikantenloopbaan, zo begin tachtiger jaren. “Het nummer is nog steeds relevant. We weten dat het gaat om one love, maar te vaak wordt dat door mensen verkeerd begrepen. Mensen sterven voor de waarheid. Malcolm X kon niet zo stom zijn om segregatie te prediken, kijk bijvoorbeeld maar naar mij, mijn grootvader is van Ierland.”

Niet in een hokje

Behalve Inna de Yard en met Fixi heeft Winston nog wel meer projecten, en allemaal verschillend. “Ik wil niet in een bepaald hokje gestopt worden, dus naast de reggaeprojecten was ik iets begonnen met organist Camille Bazbaz, dat werd een mix van rock, funk, dub en punk, en later met een orkest.” In 2008 verscheen Nostradamus, een conceptalbum over diens voorspellingen. Maar hij nam eerder ook een akoestisch album op: “Alleen ik, mijn gitaar en wat zang. Bij de platenmaatschappij waren ze daar enthousiast over en ze wilden meer van zoiets doen. Dat was de start van de Inna de Yard movement.”

Nog niets opgenomen

En nu is er dus een nieuw album. “Zanger en producer Horace Andy staat er ook op, hij is de man die me de kans gaf voor mijn eerste landelijke tour. Op een gegeven moment hoorde ik via geruchten dat hij had gezegd: hee Winston zit niet bij Inna de Yard - en dat klopte, ik had nog nooit iets opgenomen voor Inna de Yard. Horace Andy is de man die ons onze eerste nationale tour heeft gegeven, Romain en Nicolas van mijn label waren zelfs niet in staat om zoiets voor elkaar te krijgen, en Horace Andy deed dat in z’n eentje. Sommige gasten wilden niet dat ik meeging op tour, maar Horace zei: luister, als Winston niet meegaat, doe ik ook niet mee.”

Echt

Voor Winston is de boodschap het belangrijkste. “Iets zeggen dat het leven van mensen ten goede kan veranderen. Als dat niet gebeurt, dan is het leeg, zonder geest. En daar heb je als artiest geen plezier van. Er komen na een concert vaak mensen naar me toe en dan vragen ze: Winston, had je er plezier in? Ik zeg: natuurlijk! Als ik het niet leuk vind, waarom zou ik een oordeel voelen om het leuk te vinden? Het moet echt zijn, helemaal echt.”

Coffeeshops

Winston heeft recent geen grote shows in Nederland gedaan, of op een professioneel niveau in Amsterdam. “Ik ben er wel eerder geweest, niet om op te treden, maar gewoon, wat vrienden opzoeken en naar coffeeshops gaan. Wat koffie en chocolademelk drinken, weet je wel.” En hij barst uit in een van zijn vele lachbuien. Hij vervolgt: “Hasj of wiet roken is normaal. Je zal er verbaasd van staan wat voor mensen er allemaal wel niet blowen. En mensen die blowen zijn gelukkiger.” Op de vraag hoe het met zijn eigen wiet/hasj huishouding gesteld is, antwoord Winston in wij-vorm: “Zelfs als we niet werken dan zijn we bezig met mediteren, alles op een filosofisch niveau. Het is als wierook voor ons, op een medicinale manier.”

Het is showtime

“Gematigdheid is de sleutel. We proberen het niet te overdrijven, net zoals met eten. Het is net zoals ik op tour ben en er wordt gezegd: Winston het is showtime! Ik zeg nee ik eet niet met de klok, ik eet wanneer ik voel dat ik honger heb. Want we hebben groot ontbijt zo rond negen, tien uur en mijn lichaam kiest dan niet voor dat voedsel... Het kiest eerder wat water.” En: “Nee, ik ben niet verslaafd, het is geen verslaving. Als het een verslaving zou zijn, geloof me, dan was ik er al van af. Ik hoef geen hulp, er is geen probleem. Ik ga niet gek worden of ik begin niet te trillen, nee nee. Ik heb natuurlijk wel wat te eten nodig, maar ik hoef niet iemand te vermoorden om het te krijgen.”

Nu is het klaar

“Ja, het is nu gelegaliseerd, maar pas nadat er een jongetje was gedood, voor een joint. Ze arresteerden een teenager en later vonden ze hem dood, terwijl hij door de politie beschermd werd. Er werd gezegd dat het nu klaar moest zijn met die bullshit, en wel onmiddellijk. Want iedereen heeft wel iemand in de familie die er min of meer mee te maken heeft.”

Magische frequentie

“Wat wij met Inna de Yard representen is de natuurlijke frequentie. Die frequentie is magisch. Ken je dat, dat je moeder op je rug tapt om je in slaap te krijgen? Mensen beginnen kracht te gebruiken, en steken de straat van overgave over. Het gaat erom de magie te begrijpen. Als je niet met de muziek bezig bent op dat niveau, dan kan de magie niet verschijnen. Het gaat erom te werken met de magie van de hartslag, je weet nooit wat er in de wereld gebeurt. Het gaat over uitgebreid bewustzijn in de sonische dimensie.”

Buiten de box

En al doende pendelt Winston McAnuff heen en weer tussen Frankrijk en Jamaica. “Je moet je altijd de weg naar huis herinneren. Heel belangrijk! En eerlijk gezegd is het niet eens mijn thuis, kan je je voorstellen - ik ben een nowhere man. Ik vind het prettig om verschillende dingen te doen, misschien vind ik Frankrijk daarom wel zo leuk. Ik houd ervan om out of the box te zijn, ik wil niet daarbinnen werken.”
www.innadeyardmusic.com
www.makasound.com
Door: Arjan van Sorge