Een heel aparte fotograaf

Zijn foto's zijn shockerend, rauw en spontaan, maar tegelijk geraffineerd en uitdagend. Welkom in de wereld van de Italiaanse fotograaf en Soft Secrets medewerker Sicktoy, die zijn werk betitelt als een chaotische mix tussen sarcasme, ironie en erotiek, met een sausje immoraliteit en nostalgie. Pin-up modellen die verdrinken in cocktails, meisjes die gedrapeerd liggen op een pasta-schotel of vliegen op een reusachtige joint, stonede en giechelende studentes, strippende dancing queens onder strobe-lichten: het zijn maar een paar voorbeelden van de surrealistische werkelijkheid van Sicktoy. Highlife sprak de Italiaanse kunstenaar in zijn fotostudio te Milaan.

Zijn foto’s zijn shockerend, rauw en spontaan, maar tegelijk geraffineerd en uitdagend. Welkom in de wereld van de Italiaanse fotograaf en Soft Secrets medewerker Sicktoy, die zijn werk betitelt als een chaotische mix tussen sarcasme, ironie en erotiek, met een sausje immoraliteit en nostalgie. Pin-up modellen die verdrinken in cocktails, meisjes die gedrapeerd liggen op een pasta-schotel of vliegen op een reusachtige joint, stonede en giechelende studentes, strippende dancing queens onder strobe-lichten: het zijn maar een paar voorbeelden van de surrealistische werkelijkheid van Sicktoy. Highlife sprak de Italiaanse kunstenaar in zijn fotostudio te Milaan.

Vertel ons een beetje over jezelf.

Ik ben een creatieveling die zijn creativiteit in ieder geval niet in de reclame-industrie te grabbel wilde gooien. We worden al de hele dag gebombardeerd met plaatjes en foto’s uit die wereld, ze willen dat we hard werken om rotzooi te kopen die we niet nodig hebben. Mijn wereld is totaal anders. Ik hou van studio- en portretfotografie. Ik neem foto’s van dingen die me interesseren en terwijl ik dat doe vermaak ik mezelf.

“Ik heb altijd mensen gefotografeerd in wie ik iets zie. Rebelsheid, narcisme, erotiek.„

Wanneer ben jij begonnen met fotografie?

Al heel vroeg, want mijn moeder voedde me bijna op met fotografie. Zodra ik oud genoeg was om zelf een camera te kunnen kopen, nam ik foto’s van de muren in de stad. Ik was ook een graffiti-artiest in die tijd, in de jaren negentig. We hebben het dan ook over natte fotografie, want digitaal bestond toen nog niet. Er was geen internet en geen Facebook, we leefden gewoon op straat en een verfspraybus maakte me gelukkig. Toen ik een jaar of 24 was, begon ik de fotografie wat serieuzer aan te pakken. In die tijd, de jaren tachtig, werden pin-up’s uit de jaren vijftig weer retro-hip, en daar kon ik wel wat mee.

Wat vind je van de opkomst van de digitale fotografie?

“Het verbod op cannabis is totaal idioot en belachelijk.„

Je bent een fervent blower. Waar kwam de connectie tussen jouw fotografie en cannabis vandaan?

Mmm, moeilijk te zeggen. Als ik fotografeer ben ik meestal stoned. Dat helpt me te ontspannen en het creëert meteen een goede chemie tussen mijn model en mij. Begin jaren 2000 begon ik met mijn Sickgirl project, en toen had ik het zo druk met werken dat ik wiet ook nodig had om te kunnen relaxen na een fotoshoot.

Een van jouw hoofdthema’s in je werk bestaat uit mooie meisjes die marijuana roken. Maar hoe denk jij over het bijna wereldwijde verbod op cannabis? 

Tsja, wat kan ik daar nou over zeggen? Het verbod is totaal idioot en belachelijk. Als je bijvoorbeeld kijkt naar Amerika, daar is de hele economie gestoeld op olie en oorlogen. Het verbod op cannabis heeft meer te maken met economische processen dan met gezondheidsoverwegingen.

Jouw foto’s dragen altijd een heel speciaal persoonlijk stempel. Wat wil je eigenlijk communiceren met je foto’s? 

Ik heb altijd mensen gefotografeerd in wie ik iets zie. Rebelsheid, narcisme, erotiek. Het is ook een schild tegen mijn eigen lichte autisme. Soms is het ook heel luchthartig bedoeld, dan wil ik alleen grappige dingen laten zien, of de boze buitenwereld gewoon buitensluiten. Ik vind het fijn dat mijn foto’s zo eenvoudig te begrijpen zijn. Ik heb geen echte foto-opleiding gevolgd, en improviseer dus maar wat.

Sinds wanneer leef jij van je kunst en fotografie?

Vanaf 2004 zo’n beetje. Ik verdiende toen voor het eerst net genoeg met mijn foto’s om de rekeningen te kunnen betalen. Dat was met mijn website Sickgirl.it. Later heb ik die site verkocht, ik kon de centjes goed gebruiken.

Het moet wel eens moeilijkheden opleveren als je met modellen werkt die blowen en poseren tegelijk..?

Oh ja, haha, er zijn zoveel maffe dingen gebeurd de afgelopen jaren. Van lenskapjes die eeuwig zoek raken tot modellen die omvallen van een te zware joint. En dan de talloze keren dat ik halsoverkop moest vluchten van een set; voor de politie, voor boze hotelmanagers, voor kerfhofbeheerders tot en met metro-inspecteurs aan toe. Daar zou ik een apart boek over kunnen schrijven. Ik ben tijdens mijn werk bedreigd, uitgescholden en bespuugd. Een keer was ik aan het fotograferen in een hippe club in Milaan, toen mijn model ruzie kreeg met een paar rappers die daar rondliepen. Ze scholden haar uit voor slet, waarna ze meteen een glas bier over een van hen mieterde. Dat werd een knokpartij, waarbij mijn camera zwaar beschadigd raakte. De tafels, flessen en stoelen vlogen letterlijk door de lucht. Maar ja, dat was dan ook een shoot waarbij alcohol gedronken werd en waar cannabis verboden was. Dan lopen de dingen veel sneller uit de hand.

Wie zijn jouw favoriete fotografen?

Het zal je niet verbazen dat dat vooral retro-fotografen zijn. Rennie Ellis, Helmut Newton, Irving Penn, Terry Richardson, Nick Knite, David Lachapelle. Maar ook de Nederlander Erwin Olaf, die vind ik geweldig.

Je werk is nu naast de Soft Secrets ook in de Highlife te zien. Wat vind je daarvan?

Dat vind ik een geweldige eer! Nederland is toch het gidsland met zijn coffeeshops, daar kan de rest van de wereld alleen maar wat van leren. En om dan in dat land ook nog eens in het meest vooraanstaande cannabis-magazine te staan. Far out. Het wordt me nu een beetje te machtig, ik steek er nog een op! Peace out.

Sicktoy’s Blog:  www.sicktoy.blog.com